کج دار و مریز، کجدار و مریز یا کجدار و مریض (کدام درست است؟)

ضرب المثل کجدار و مریز یا کج دار و مریز رو خیلی وقتا به کار میبریم و گاهی به اشتباه اون رو کجدار و مریض یا کژدار و مریض مینویسیم و حتی معنی و کاربرد اون رو نمیدونیم. اما واقعا کجدار و مریض درسته یا کجدار و مریز؟ همین ابتدا بگیم که کجدار و مریز درسته اما ریشه و داستان واقعی ضرب المثل کج دار و مریز چی هست، کجاها کاربرد داره و معنی اون چیه؟ با مینویسم همراه باشید. پیشنهاد میکنیم معروفترین ضرب المثل های قدیمی ایرانی همراه با معنی رو بخونید.

همه چیز درباره ضرب المثل کج دار و مریز

ریشه و داستان واقعی ضرب المثل کج دار و مریز:

قدیمی ها قبل و بعد از غذا دست هاشون رو سر سفره میشستند به این معنی که یک نفر با یک آفتابه و لگن مخصوص شستن دست میومده سر سفره ها و مهمون ها دست هاشون رو میشستند این کار برای احترام به مهمون و برای اینکه سر سفره از جاشون بلند نشن استفاده میشده. خب وقتی که یک نفر می خواسته آب بریزه برای شستن دست ها باید سر ظرف مخصوص آب رو کج میکرده و آب میریخته اما بعضی وقت ها این آب رو میریخته سر مهمون! ضرب المثل کج دار و مرز یا کج دار و مریض از همون زمان ها رایج شده.

معنی کج دار و مریز

همچنین بخوانید: داستان واقعی ضرب المثل کله ش بوی قرمه سبزی میده

معنی و کاربرد کجدار و مریز:

این ضرب المثل مواقعی به کار میره که باید یک کاری رو با احتیاط انجام بدیم و حواسمون باشه که اتفاق ناگواری نیفته یعنی یه کاری و میخوایم انجام بدیم که حواسمون به ریسک اون کار هست و با احتیاط انجامش میدیم. بنابراین معنی اصطلاح کج دار و مریز ربطی به مریضی و این حرفا نداره و مواقعی کاربرد داره که کاری با ریسک همراهه اما با کمی دقت و احتیاط میشه اون رو به خوبی انجام داد. مراعات چیزی رو کردن و دست به عصا راه رفتن میتونه بهترین معنی ضرب المثل کج دار و مریض باشه.

نوشتار صحیح:

کج دار و مریز

آوانگاری: 

kajdAromariz

چند شعر کجدار و مریز

رفتــم بـه سـر تـربت شمس تبـریـــز

دیــدم دوهــــزار زنگیــــان خونــریـــز

هر یک به زبان حال با من می گفت

جامی که به دست توست کج دار و مریز

بیت کجدار و مریز منسوب به خیام:

یارب توجمال آن مه مهرانگیز
آراسته‌ای به سنبل عنبربیز
پس حکم همی کنی که در وی منگر
این حکم چنان بود که کج دار و مریز

شعر کجدار و مرض از محتشم کاشانی: 

در بـزم حـکیمان ز می شورانگیز

نی‌تاب نشستن است و نی پای گریز

از بـهـر مـن تـنـگ سـراب ای سـاقی

مـیـنـا بـه سـر پـیـالـه کج‌دار و مریز

شعر کجدار و مرض از مولوی: 

مـائـیـم و تـوئـی و خـانـه خالی برخیز

هـنـگام ستیز نیست ای جان مستیز

چـون آب و شـراب بـا حـریـفـان آمیز

چندانکه رسم بجای کج دار و مریز

شعر کجدار و مرض از سلمان ساوجی: 

ابـر اسـت گـهـر بـار و هـوا عـنـبر بیز

عاشق ز هوا چون کند آخر پرهیز؟

سـاقـی سـپـهـر بـر کف نرگس

مست بـنـهـاده پـیاله‌ای که کج‌دار و مریز