10 دلیل برای باور اینکه انسان ها از یک فضای دیگر آمده اند

هیچ کس نمی گوید که انسان ها یک روز از سفینه هایشان بیرون آمده اند و بر روی زمین پا گذاشته اند و واضح است که همه ی ما انسان ها زمان زیادی را بر روی کره ی زمین گذرانده ایم. با این حال، دانشمندان به سختی می توانند اصل و منشا ما را ردیابی کنند و به طور قطع بگویند که انسان ها از کجا آمده اند و ریشه ی اولیه ی آن ها که در واقع در حکم اولین بلوک های ساختمان هستند، در کجاست.

این موضوع که جایگاه اولیه ی انسان ها از فضا باشد بیشتر به نظر می رسد که از فیلم های علمی تخیلی گرفته شده باشد، با این حال این یک فرضیه است که زندگی و حتی زندگی انسان ها از فضایی خارج از کره ی زمین شروع شده است و این فرضیه می تواند درست باشد که:

احتمالا آدم فضایی ها اجداد ما هستند!!!

فرضیه پان اسپرمیا (Panspermia)، انتقال ارگانیسم های زنده بین سیاره ها توسط دانشمندان نجوم به عنوان یک فرضیه جدی مطرح شده است. این موضوع کاملا عجیب و غریب به نظر می رسد اما این ایده در جامعه علمی بسیار مورد توجه قرار گرفته است و همچنین توسط NASA، MIT و هاروارد سرمایه گذاری شده است.

در مورد این فرضیه کلی، مجموعه ای از باورها وجود دارد، مثل انتقال هدفمند زندگی هوشمندانه توسط بیگانگان که به آن پان اسپرمیای هدایت شده گویند. با این حال، باوری که بیشتر مورد پذیرش همگان است، پان اسپرمیای بالستیک یا بین سیاره ای است. این یک ایده است که زندگی بین سیاره های منظومه شمسی مبادله می شود.

دلایلی که ثابت می کند ما زمینی نیستیم

این که با قطعیت بگوییم ما زمینی نیستیم و از فضا آمده ایم خیلی جسورانه است اما برای اثبات این فرضیه دلایلی وجود دارد که خیلی جالب هستند و با خواندن آن ها کمی متقاعد می شویم انسان ها از یک فضای دیگر آمده اند.

10. شواهد فسیلی

در حال حاضر، قدیمی ترین نشانه زندگی بر روی زمین به 3.83 بیلیون سال پیش باز می گردد. در این دوره، بارشی از شهاب سنگ های سنگین اتفاق افتاد. این بارش سنگین از ستاره های دنباله دار به زمین نشان می دهد که هر زندگی که در آن زمان وجود داشته کاملا از بین رفته است.

دایناسورها را به خاطر دارید؟ شهاب سنگ شوخی نیست. اندازه یکی از شهاب سنگ ها به اندازه کوه اورست است اما باعث می شود زمانی که به سطح زمین برخورد می کند سطح زمین را از خورشید گرم تر کند و سرعتش 20 برابر سرعت گلوله است. اما دیده شده که همانگونه که این گوی های آتشین هر گونه زندگی بر روی زمین را از بین می برند، می توانند به عنوان رگ هایی برای جریان زندگی باشند.

شواهد فسیلی دلیلی برای اثبات پانس پرمیا

تکامل و تحول با سرعت کمی در حال پیشرفت است. برای مثال بیلیون ها سال طول می کشد که یک سلول به چند سلول تبدیل شود. بعد از حماسه ساز ترین برخورد شهاب سنگ به زمین ما چه اتفاقی افتاد؟ زمین از هم پاشیده شد و به خودی خود براساس زندگی DNA تولید مثل را آغاز کرد؟ سیاره آن قدر زمان نداشت تا خنک شود و از زندگی محافظت کند و بگذارد که خودش را به وجود آورد.

دوره برخورد شهاب سنگ گاهی زودتر از 3.8 بیلیون سال قبل است. شواهدی از فسیل ها نشان می دهد که زندگی بر روی کره ی زمین 3.83 بیلیون سال قبل وجود داشته است. اگر زمین خنک می شد، از نقطه نظر تکاملی، زندگی به یک چشم بر هم زدنی تکامل می یافت. بسیاری از دانشمندان این فسیل های باستانی را به عنوان شواهدی دال بر پان اسپرمیا نگه داشته اند.

9. ما تنها نیستیم

در طول حیاتمان، متخصصان فضا پیش بینی کرده اند که ما زندگی بیگانگان را کشف خواهیم کرد. هر چه بیشتر می خوانیم و یاد میگیریم این موضوع را می فهمیم که بعید است ما بر روی این فضای وسیع تنها باشیم. ستاره شناس NASA، کوین هند گفته:

«به نظرم در 20 سال بعد، متوجه می شویم که در جهان تنها نبوده ایم.»

سیاره های فراخورشیدی، سیاره هایی هستند که به دور یک ستاره مثل خورشید می چرخند. اولین نوع آن در سال 1995 کشف شد. امروزه، حدود 4000 نوع سیاره فراخورشیدی کشف شده است. بیشتر از 50 تای این سیاره ها، اندازه ای برابر با اندازه ی زمین دارند.

در سال 2014، ناسا سیاره ای را به اندازه زمین مشاهده کرد که به دور خورشید می چرخید درست مثل نقطه شیرین ما در منطقه مسکونی. هر سال به این موضوع دقیق تر می شویم که انسان ها در جهان خودشان را به چه شکلی می بینند. این موضوعی است که باید منتظرش باشیم.

8 زندگی می تواند بر روی یک سیاره وجود داشته باشد

مطالعات زیادی وجود دارند که بیان می کنند زندگی می تواند بر روی یک سیارک ادامه پیدا کند. این موضوع شدنی است. گردا هورنک میکروبیولوژیست مرکز هوافضایی آلمان نشان داد که :

باکتری می تواند برای چندین سال در فضا زنده بماند

در سال 1980، او اندامگان زنده ای را فرستاد تا بر روی ماهواره NASA زندگی کنند. بدون هیچ گونه ماده مغذی، باکتری ها هاگ هایی را تشکیل دادند که به عنوان یک پوسته دفاعی عمل می کردند. اشعه های قوی فرابنفش لایه های بالایی این هاگ ها را از بین بردند، اما هاگ های مرده آن قدری قدرت داشتند که به عنوان لایه ای محافظ برای زندگی درون آن باشند. بعد از شش سال، این باکتری های سمج از خلا جان سالم به در بردند.

تاردیگرید ها حتی می توانند بدون هیچ مشکلی در برابر اشعه UV زنده بمانند. اما اگر ریزجانداران در برابر اشعه های UV محافظت شوند و اگر در درون شهاب سنگ باشند راحت تر زنده می مانند مطالعاتی وجود دارد که نشان می دهد که حتی میکروب هایی که درون شهاب سنگ هستند می توانند برای هزاران میلیون سال زنده بمانند.

7. زنده ماندن در فضا ممکن است.

دیانا پازینی، محقق دانشگاه کنت مطالعه کرده است که تخم های جلبک در برابر برخورد شهاب سنگ می توانند زنده بمانند. تیم او تصمیم گرفت که از یک جلبک تک سلولی ساکن در آب استفاده کند تا شرایط زندگی اولیه را شبیه سازی کند.

برای شروع کار آن ها گلوله هایی را که از سنگ و یخ درست شده بود را بر روی جلبک نصب کردند. سپس آن ها از اسلحه های گازی با دو مرحله نور استفاده کردند تا به اشیا سرعت ببخشند. آن ها گوله ها را با سرعت 6.93 کیلومتر بر ثانیه در آب پرتاب کردند.

به شکل حیرت آوری، تمامی تخم ها از بین نرفتند. هر چه سرعت بیشتر می شد مسلما تخم های بیشتری از بین می رفتند. با این حال، یکسری از تخم ها هنوز هم زنده می ماندند. پزینی سوال پرسید:

«اگر متوجه بشویم که زندگی بر روی سیاره دیگری نیز در جریان است، آن گاه این زندگی به ما مربوط می شود یا به آدم های فضایی؟ و اگر چنین باشد، آیا آن ها ما را تولید مثل می کنند یا ما آن ها را تولید می کنیم؟ فعلا نمی توانیم به سوالات جواب دهیم، اما سوالات به آن اندازه ای که فکر میکنیم عجیب و غریب و بعید نیستند.»

6. زندگی در مریخ

مریخ به عنوان بهترین حریف برای پانس پرمیای بالستیک به شمار می رود و به معنای انتشار زندگی از یک سیاره به سیاره دیگر در سیستم خورشیدی ما می باشد. در اوایل زندگی، مریخ و زمین هر دو جهان هایی آبی بودند و این قدرت را داشتند که زندگی بر روی آن ها دوام آورد.

شاید ما از مریخ آمده باشیم!!

حتی این احتمال وجود دارد که اولین بار مریخ برای زندگی آماده شده باشد. سپس بلوک های ساختمانی از زندگی بر روی زمین ایجاد شد. اگر بخواهیم به صورت فنی صحبت کنیم ممکن بود به ما مریخی گویند.

در سال 1984، در قطب جنوب شهاب سنگی پیدا شد که از در هم پاشیدگی مریخ برای حدود 4 بیلیون سال پیش به دست آمده بود. زیست شناسانی که روی ستاره مطالعه دارند ادعا می کنند که این شهاب سنگ حاوی موادی بود که به زندگی باستانی به شکل میکروب های فسیلی اشاره دارد.

ام ای تی بر روی کشف احتمال زندگی بر روی مریخ سرمایه گذاری کرد. آن ها یک ابزار تشخیصی را ابداع کردند که می توانست سطح مریخ را نمونه برداری کند تا وجود DNA و RNA، بلوک های ساختمانی زندگی را تشخیص دهد.

آوردن مواد مریخی بر روی زمین کار واقعا آسانی است. در مرکز تحقیقاتی آمیس ناسا، دانشمندانی هستند که بر روی ارزیابی پانس پریمای بالستیک کار می کنند که بالای 5 درصد از سنگ هایی که به دست آورده اند حدود 10 میلیون سال پیش از مریخ به زمین پرتاب شده اند.

بعضی از سنگ ها برای همین چند سال پیش هستند در 500 میلیون سال اول سیستم خورشیدی، 5 بیلیون از سنگ های مریخی به زمین آورده شده اند. 4 بیلیون سال بعد، 5 بیلیون سنگ مریخی به زمین برخورد کرده است.

سخن را کوتاه کنیم:

اگر برای اولین بار زندگی در مریخ جریان داشته باشد، فرصت زیادی وجود داشته است که زندگی به کره ی زمین منتقل شود.

5. گردشگر ستاره ای اخیر

چند سال قبل، همهمه ای بر پا شد مبنی بر اینکه اولین گردشگر ستاره ای به منظومه شمسی رفته است. به این شی شبیه سیگار اوموآموا می گفتند. طول آن حدود 800 متر بود (2600فوت).

ظاهر وحشتناکی داشت و درست مثل فیلم استنلی کوبریک در سال 2001: اودیسه فضایی بود و به صورت سرعت غیرگرانشی حرکت می کرد. شایعاتی در مورد سفینه آدم های فضایی به وجود آمده بود که نمی شد جلویش را گرفت، اما محققان بیان کردند که حرکات عجیب و غریب آن به دلیل عارضه ای است که به آن گاززدایی می گفتند.

محققان همچنین بیان کردند که جنس این شی از یخ است. کارن میچ، زیست شناس نجومی از دانشگاه انجمن هوایی گفت که این موضوع به ما نشان می دهد که یخ می تواند در این مسافت های بین ستاره ای دوام آورد.

لازم به ذکر است که این شی، عایق حرارتی داشت و به عنوان یک محافظ تابشی عمل می کرد. بنابراین میچ نشان داد که ایده این شی بین ستاره ای که شامل اندامگان زنده بود ایده ای خارج از حوزه احتمال و امکان پذیری نبود. او گفت:

«بعضی از اندامگان زنده … می توانند در یک جای بسیار سرد و فریزشده زنده بمانند.»

اوموآموا به عنوان مثالی شفاف و روشن می باشد که نشان دهد در چند سال قبل، زندگی می توانست از یک کهکشان به زمین انتقال یابد.

4. مواد ژنتیکی در شهاب سنگ پیدا می شوند

در سال 1969، شهاب سنگی به زمین برخورد کرد که حاوی مواد خام ژنتیک بود.

اجزایی مبتنی بر کربن بودند مثل شکر و آمینواسید و زمانی که شهاب سنگ در حال حرکت بود در فضای خارجی تشکیل شده بودند.

زیتا مارتینز، شیمیدان و زیست شناس نجوم در دانشگاه لندن بیان کرد که: «این موضوع نشان می دهد که بلوک های ساختمانی مواد ژنتیک، بازهای نوکلوئیدی حتی در اولین سال های زمین نیز موجود بوده اند. نمی گوییم که در تشکیل بلوک های ساختمانی از زندگی تنها شهاب سنگ ها نقش داشته اند اما نقش زیادی داشته اند.»

یافته ها این احتمال را افزایش می دهند که برخورد حماسه ای شهاب سنگ در 4 بیلیون سال قبل باعث شده که زمین را با بلوک های ساختمانی DNA بذردار کند. علاوه بر این، زندگی ممکن است در هنگام سفر در فضا به جای انتقال از یک سیاره به سیاره دیگر تشکیل شده باشد و مواد در هنگام برخورد ستاره به زمین، به زمین رسیده باشند.

3. مولکول های آلی و آمینو اسید در فضای ابری پیدا شده اند

گرده ستاره نامی است که دانشمندان به ابرهای گازی و گرد و غبار اطراف ستاره دنباله دار داده اند. به طور چشمگیری، این نمونه ذرات از مولکول های آلی پیچیده و فسفرها و همچنین آمینو اسید تشکیل شده اند.

آمینواسیدها از پروتئین هستند که برای زندگی ضروری می باشند. این کشف حیاتی از نظریه پانس پرمیا پشتیبانی می کند. کاترین آلتوگ، محقق اصلی برای این ماموریت فضایی گفته که با تمامی این آمینواسیدها، فسفرها و مواد آلی می توانیم بگوییم که:

ستاره دنباله دار حاوی تمامی مواد مورد نیاز برای تشکیل زندگی به جز انرژی است.

اما زمانی که یک ستاره دنباله دار را درون یک محیط گرم می گذارید، فرض کنید که درون اقیانوس بیفتد، این مولکول ها آزاد می شوند، حرکت می کنند، واکنش نشان می دهند و این لحظه است که زندگی شروع می شود. به نظر می رسد که بلوک های ساختمانی مولکولی زندگی به اندازه گرده ستاره در فضا یافت می شوند.

2. مدرک الگوی حبابی

جفری مور زمین شناس سیاره ای برای مرکز تحقیقاتی آمیس ناسا پانس پرمیا را بدین صورت تعریف می کند:

«تاحدی برای همه قابل قبول است. فرض کنید که در سیستم خورشیدی جایی که اندامگان می توانند چند برابر شوند فضاهای مختلفی وجود داشته باشد. زمانی که یک نفر آن را می گیرد، تمامی سیاره ها و ماه ها با محیط های مناسبی به زندگی تبدیل می شوند و بر روی همدیگر اثر می گذارند.»

هنری لین و آبراهام لئوب از دانشگاه هاروارد مشتاقانه از فرضیه پانس پرمیا حمایت می کنند. آن ها حتی برای اثبات این فرضیه یک مدل آزمایشی درست کرده اند. براساس مدل آن ها، اگر زندگی بر روی چند سیاره نشان داده شود و به سیاره های دیگر برود، آن دسته از سیاره هایی که زندگی در آن ها جریان دارد الگوهای خوشه دار را ایجاد می کنند.

مناطق کروی و مدور به عنوان مناطق خنثی و پوچ در بین این الگوهای حبابی زندگی ظاهر می شوند. این توزیه برای پانس پرمیا به عنوان یک اسلحه دود به حساب می آید. اگر زندگی در بین چند سیاره پخش شود، جهان های دارای سکنه در فضای وسیع به شکل گروه در می آیند مشابه با گروهی از باکتری ها در پتری دیش.

اگر در زمین بذر زندگی وجود دارد در همسایه های آن نیز وجود دارد

لین لئوب می گوید: این موضوع با بیماری همه گیر تفاوتی ندارد. اگر ویروس وجود دارد حتما یکی از همسایه های شما نیز ویروس دارد. اگر زمین بذر زندگی دارد، برعکس آن هم صادق است، قطعا همسایه های شما نیز نشانه هایی از زندگی دارند.

بنابراین، اگر زندگی در این گروه های سیستم های خورشیدی وجود داشته باشد، می توانیم فرضیه پانس پرمیا را تایید کنیم. تمام کاری که نیاز است انجام دهیم این است که به آسمان ها نگاه کنیم.

1. استیون هاوکنیگ پانس پرمیا را تایید کرد.

پانس پرمیا موضوع جدیدی نیست. اولین بار توسط فیلسوف یونان باستان آناگزاگوراس در 500 قبل از میلاد مطرح شد. در سال 1903، توسط برنده نوبل سوانت آرنیوس گفته شد. دیدگاه شاعرانه او در مورد گیاهان و جرم ها و با حرکت به سمت فضا از طریق تاکیدی که بر ستاره داشت، بنابراین کلمه پانس پرمیا به زبان یونانی است که به معنای بذر در همه جا می باشد.

امروزه تعریف پانس پرمیا به عنوان جریان زندگی از یک سیاره به سیاره دیگر یا حتی از یک سیستم ستاره ای به سیستم دیگر می باشد و حتی این نظریه توسط دیگر بزرگان علم نوین حمایت شده است.

دانشمندان برجسته در ام ای تی، هاروارد و ناسا برای متقاعد کردن این موضوع سرمایه گذاری های زیاده انجام داده اند. حتی استفان هاوکینگ (Stephen Hawking) این باور را داشته که زندگی بر روی زمین از این سیاره شروع نمی شود.

هاوکینگ بر روی جواب هانس پرمیای بالستیک شک دارد. در سخنرانی، بر روی بعضی از این نکات بالا دست گذاشت، اما به نظر می رسد که اعتقاد او به زمان اصل زندگی مرتبط است. قدیمی ترین شواهد فسیل از زندگی به 500 میلیون سال بعد از زمانی اشاره دارد که هوای زمین برای زندگی به درجه نرمال و پایداری رسید.

هاوکینگ می گوید: هفت بیلیون سال طول کشید که زندگی پیشرفت کرد و برای شبیه ما شدن هنوز سال های زیادی در راه دارد. اگر احتمال پیشرفت زندگی بر روی سیاره داده شده خیلی کم باشد، چرا حدود 1 چهاردهم از زمان بر روی زمین اتفاق افتاد؟ اساساً، به خط زمان اضافه نشده است.

همانطور که فناوری با سرعت خیلی زیادی پیشرفت کرد، فرضیه پانس پرمیا نیز ممکن است زودتر از آن چیزی که ما فکر می کنیم تایید شده باشد.