معرفی تمام 29 فیلم لئوناردو دی کاپریو به صورت رتبه بندی شده

در این نوشته شما را با برترین و بهترین فیلم های لئوناردو دی کاپریو سوپر استار تکرار نشدنی سینمای هالیوود آشنا خواهیم ساخت. لیستی از فیلم های فراموش نشدنی لئوناردو دی کاپریو که هرکدام را باید به دقت دید و لذت برد.در این مطلب تقریبا نام تمام فیلم های دی‌کاپریو بر اساس رتبه علاقه مندی آنها آورده شده است که می توانید مشاهده نمایید.

لئوناردو دی کاپریو اولین اسکار خود را برای بازی در فیلم از گور برخاسته در مراسم اسکار سال 2016 به دست آورد، رویدادی که تاییدی بر تلاش طولانی مدت او برای جاودانگی بود. اکنون، با نقش آفرینیش در روزی روزگاری در هالیوود، دوباره به رقابت جوایز بازگشت با امید اینکه بازی او در نقش بازیگر گاوچران تلویزیون به نام ریک دالتون، نامزدی جوایز را برای او به همراه داشته باشد.

این که آیا این نقش خاص نسبت به نقش های دیگری که در این سال ها بر عهده داشته است، شایسته ی گرفتن اسکار بهترین نقش مرد را دارد یا نه، جای بحث وجود دارد اما نمی توان منکر این ماجرا شد که این مرد بازیگر بسیار بسیار توانا و خوبی است.

لیست کامل فیلم های لئوناردو دی‌کاپریو با رتبه بندی

رتبه بندی فیلم های دی کاپریو بر مبنای اینکه چقدر نقش آفرینی او در آن ها ارزش اسکار دارد، کار آسانی نبود؛ نقش آفرینی های او حتی به عنوان یک بازیگر جوان فوق العاده بوده است. اما ما سعی کرده ایم از تعهد دی‌کاپریو گرفته تا ریسک های عاطفی، کار کردن با کارگردانان فوق العاده و حالت های چهره ی مختلف، فهرست خود از بهترین نقش آفرینی های دی کاپریو را تهیه کنیم.

حتما بخوانید: معرفی 10 کارگردان برتر جهان و سبک کار آنها 

29- مخلوقات 3 – Critters 3 (1991)

همانند جنیفر آنیستون(لپرکان) و متیو مک کانهی(کشتار با اره برقی در تگزاس: نسل بعدی)، فیلموگرافی لئوناردو دی کاپریو با یک فیلم ترسناک آغاز شد که  احتمالاً از آن زمان تا به امروز به دنبال شکار اسکار نقش اول مرد بوده است. اما مخلوقات 3 او را در نقشی قرار داد که با آن انس گرفت: کودکی که از خانه ی شکسته نجات می یابد(که با وجود یک ناپدری سو استفاده گر کامل می شود). این آخرین رویارویی او با هیولاهای ترسناک و نیش دار بوده است، مگر آن که نقش جونا هیل در گرگ وال استریت را نیز به حساب آورید – مت پچز

28- پیچک سمی-Poison Ivy (1992)

لئوناردو دی کاپریو 17 ساله در کنار درو بریمور در این فیلم جذاب مخصوص نوجوانان تنها برای 5 ثانیه ظاهر شد. این لذت بخش ترین 5 ثانیه ی فیلم محسوب می شود. بله، بهتر از مخلوقات 3! – آنا سیلمن

27- مردی در نقاب آهنی(1998)

لئو چیزی بیشتر را بیشتر از چالش دوست ندارد، بنابراین جای تعجب نیست که او با این فیلم درام ملودراماتیک که در آن نقش دوقلو را بازی می کند، نقش آفرینی بزرگ خود در فیلم تایتانیک را ادامه می دهد. او به عنوان پادشاه لوئیز چهاردهم منفور عالی به نظر می رسد که نشان می دهد که دی کاپریو، شخصیت جافری براتیون را عالی خلق می کند. اما به عنوان قهرمان شریف، فیلیپ، او وقت تلف کرده و خود فیلم جدی تر از آن است که به عنوان کمپ عمل کند. تنها بخش قابل توجه از این فیلم، دیدن دی کاپریو می باشد – دن جکسون

26- خاطرات بسکتبال-The Basketball Diaries (1995)

این به جاه طلبی دی کاپریو به عنوان یک بازیگر بر می گردد که در اوایل کار خود به سراغ بازی در نقش یک فرد معتاد می رود و نقش یک معتاد جوان به هروئین را بازی می کند، یک اقتباس عادی از یادداشت های جیم کرول. دی کاپریو نتوانست باعث موفقیت فیلم شود اگرچه نقش آفرینی بدی در این فیلم نداشت. صحنه های دلخراش او با لورین براکو(که نقش مادرش را در این فیلم ایفا می کند) قدرتمند هستند و نشان می دهند که اتفاقات عالی تنها در گوشه و کنار رخ می دهند – دی جی

25- کسوف کامل-Total Eclipse (1995)

قرار بود تا ریور فونیکس در این درام رومانتیک در مورد قرار ملاقات بین شاعر قرن 19ام، پل ورلین، و آرتور ریمباد، همراه افسار گسیخته اش، بازی کند. اما وقتی بازیگر فیلم آیداهوی اختصاصی خودم به صورت تراژیک می میرد، دی کاپریو نقش او را بازی می کند و این نقش خوب از آب در می آید. اگر نقش جک در تایتانیک، کمال گرایانه تر، آتشی مزاج تر و شاعرانه تر بود؛ شبیه به شخصیت ریمباد دی کاپریو می شد و نه صحنه های عریان فیلم و نه تاثیر ظاهری لئو نمی تواند این فیلم ضعیف را نجات دهد – ام پی

24- جی ادگار- J. Edgar (2011)

جی ادگار یک فیلم عجیب است که باعث می شود تا دوستانتان هنگام سخنرانی لئو در نقش هوور برای جایزه ی یک عمر دستاورد هنری بگوید: “صبر کن، این چه کوفتی بود؟”. اما این درام به خاطر عشق نافرجام دی کاپریو با آرمی همر و تمام تنش های عجیبی که بین فیلمنامه ی کنایه دار و ساختارشکن داستین لنس بلک و کارگردانی بی پرده و به رنگ زرد مایل به قهوه ای کلینت ایستوود وجود دارد، ارزش دیدن را دارد. به علاوه، دی کاپریو با گریم سن بالای بسیار سنگینی بازی می کند که ممکن است هر گاه از صورتش پایین بریزد. بازیگری!

23- ساحل-The Beach (2000)

فیلمی درباره ی افراد زیبا در یک جزیره ی زیبا که در اثر مصرف مواد به یکدیگر عشق می ورزند و جهان واقعی نه چندان زیبایی که همه چیز را خراب می کند. دی کاپریو نقش فرد آشفته و آتشی را در این نسخه ی عالی از فیلم بخور، عبادت کن، عشق بورز ایفا می کند و صحنه ای که در آن شخصیت اصلی، ریچارد، تلاشی زیادی می کند تا شبیه به شخصیت ماریو در بازی های ویدیوی شود، نزدیک ترین صحنه ای به Strutting Leo: the movie می باشد. اما دیالوگ نامفهوم عصر جدید آن نمی تواند از هسته ی ممتاز این ماجراجویی به کارگردانی دنی بویل برتری یابد – ام پی

22- آلوی دان-Don’s Plum (2001)

اگرچه این فیلم هرگز در ایالات متحده اکران نشد و در ابتدا با اسم “فیلمی که لئوناردو دی کاپریو و دوست صمیمیش توبی مگ گوآیر نمی خواهند که شما ببینید!” شناخته می شود، اما شاهد بازی عالی لئو به عنوان یک پسر بد و آزاردهنده هستیم. آن یک فیلم دهه ی 90 است که طرفداران لئو، مگ گوآیر، کوین کانلی، جنی لویس و ستارگان دیگری دوست دارند آن را به صورت قانونی ببینند. اما به خاطر حکم جدید، آن ها باید برای دیدن فیلم مستقل آر.دی راب صبر کنند که پیش از ایفای نقش دی کاپریو در رومئو و ژولیت و تایتانیک فیلمبرادی شده است – جان سلرز

21- یک مشت دروغ-Body of Lies (2008)

عوامل بسیاری باعث موفقیت این فیلم جاسوسی شدند: کارگردانی ریدلی اسکات، فیلمانه ی هوشمندانه ی برنده ی جایزه ی اسکار ویلیام موناهان و بازی دی کاپریوی چانه زن و راسل کرو بدخلق. پس چرا این فیلم آنقدر فراموش شده است؟ تنها به یک دلیل، کرو در قسمت اعظم فیلم در حالی که روب دشامبر بر تن دارد، بر شخصیت جاسوس دی کاپریو فریاد می زند، بنابراین این دو بازیگر صحنه های مشترک زیادی با هم ندارند. دی کاپریو به شدت دارای صلاحیت است و تمام چهره های مربوطه به عنوان مامور میدانی CIA، راجر فریس را به خوبی بازی می کند اما او هیچگاه فراتر از کلیشه های جاسوسی که فیلم قصد دور زدنشان را دارد، نمی رود – دی جی

20- ستاره مشهور-Celebrity (1998)

با افزودن احساسات بیش از حد به ذهنیت هالیوودی وودی آلن، فیلم ستاره مشهور بستری برای درخشش دی کاپریو به شمار می رفت اگر کنت برانا نقش اصلی فیلم را بر عده نداشت. این احتمالاً چیز خوبی است. دی کاپریو به راحتی-شاید خیلی راحت- وارد دنیای برندن دارو، بازیگر پسر بدی می شود که مشروب می خورد، قمار می کند و به اتاق های هتل خسارت وارد می کند، همه در حالی که به دیگر بازیگران فیلم نیز کمک می کند. سال ها حضور او در “the pussy posse” به او کمک بسیاری نمود – ام پی

19- زندگی این پسر-This Boy’s Life (1993)

دی کاپریو حتی در جوانی نیز از به اشتراک گذاشتن صحنه با ستارگان بزرگ هراسی نداشت. در این اقتباس یادداشت های تحسین شده ی توبیاس وولف، صحنه های درخشان از تقابل بین دی کاپریو و بازیگر فیلم های اسکرسیزی، رابرت دنیرو حاصل می شوند که نقش ناپدری بی رحم تا احساساتی این بازیگر جوان را بازی می کند. در بسیاری از تقابل های بین این دو، می توان به آسانی تصور کرد که دی کاپریو از نقش آفرینی بی پروایانه و واقعاً غیرممکن دنیرو یادداشت برداری می کند. این نوعی از نقش تبهکار طوفانی و همدل است که دیکاپریو بعداً در آن مهارت پیدا می کند. اما در این فیلم او هنوز در حال یاد گرفتن است – دی جی

18- دار و دسته ی نیویورکی-Gangs of New York (2002)

در اولین همکاریش با مارتین اسکرسیزی، دی کاپریو بار دیگر شهرتش را برای فیلم سوزناک تایتانیک در نقش آمستردام والن به عنوان یک مرد سرسخت، تکرار می کند. اما لئو با مشکل بسیار بزرگی رو به روست: دنیل دلوئیز. دلوئیز با بازیگری متد فوق العاده اش در نقش بیل قصاب خشن و تندخو آنچنان خوب ظاهر می شود که کل فیلم را به تسخیر خود در می آورد. او دی کاپریو را به تکه های کوچک خرد و ریز می کند و او را بازی می دهد. لئو بیچاره، او در این بین شانسی نداشت – دی جی

17- سریع و مرگبار-The Quick and the Dead (1995)

می توان کمی از خوش طبعی دیوانه کننده ی بروس کمپل را در لئوناردو دی کاپریو دید. او می تواند خل و غیرعادی باشد. او می تواند خونسرد باشد. او می تواند ترسناک باشد. و او می تواند تمام این شخصیت ها را یکجا بازی کند. کارگردان فیلم کلبه وحشت(شیطان مرده)، سم ریمی، تمام شخصیت های کمپل را در این فیلم وسترن از او بیرون کشیده است. نقش “کید(بچه)” دی کاپریو یک آدم بی اهمیت تند زبان است که اعتماد به نفس بیش از اندازه از خود نشان می دهد. او همچنین دل شکسته است و چیزی جز تحت تأثیر قرار دادن پدر دلسردش(جین هکمن) نمی خواهد. سریع و مرگبار با لباس های گاوچرانی احمقانه و لهجه ی غربی شبیه به سخنان برنده جایزه ی پولیتزر، ناخوشایند می باشد – ام پی

16- الماس خونین-Blood Diamond (2006)

بار دیگر، دی کاپریوخود را به چالش می کشد: آیا می تواند لهجه ی آفریقای جنوبی بگیرد؟ در حالی که هنوز در مورد راست نمایی لهجه قضاوت می شود، اما تعهد او به قاچاقچی رودزیایی، دنی آرچر، انکار ناپذیر است ضمن اینکه خودستایی سبک بوگارت دغل کارانه را به این داستان سفید اضافه می کند. در برابر گلوله جاخالی می دهد، عینک های آفتابی جذاب می زند، و با ترکیب شدت و جذابیت، عاشق جنیفر کانلی می شود. فقط جای تأسف است که فیلم بسیار کند است؛ آن یک فیلم خاص، 143 دقیقه ای، بامعناست که به خوبی در معرض دید قرار می گیرد.

15- از گور برخاسته-The Revenant (2015)

دی کاپریو یک بازیگر فیزیکی است اما نه یک “پسر سرسخت”. تفاوت این دو را می توان در ضربان قلب فیلم از گور برخاسته دید که در آن یک مرد سر حد نشین لاغر اندام با نیروهای خشن و اصلی به مبارزه بر می خیزد. او در این فیلم لاف دلیری می زند. او مسیرش را در قله های برفی آغاز می کند. توسط خرس مادر تکه پاره می شود. از دهانش کف بیرون می دهد و اجازه می دهد تا ظاهر فریبنده اش ناخوشایند به نظر رسد. نقش آفرینی او هم اکنون نامزد دریافت جوایز است که کاملاً درست و شایسته نیز می باشد؛ این نقش آفرینی کاملاً ستودنی و به شدت باورپذیر است. ای کاش فیلم نیز به همین حد متقاعدکننده بود – ام پی

14- گتسبی بزرگ-The Great Gatsby (2013)

بازیگران کمی این جذابیت را دارند تا یک شخصیت تقریباً افسانه ای را به گونه ای مجسم کنند که تنها پس از گذشت 30 دقیقه از فیلم، شما شاهد یکی از آن لبخندهای نادری باشید که ممکن است تنها چهار یا پنج بار در زندگی با آن مواجه شوید که این لبخند به شما این حس را منتقل می کند که به شما باور دارد و شما را به همان گونه که دوست دارید درک شوید و به شما باور داشته باشند، درک می کند. کار بزرگی نیست، این فقط کار لئوست. در حالی که در فیلم های بز لورمن، اکثراً سبک بر محتوا غالب است، دی کاپریو عمق را به فیلم می افزاید. همیشه می توانید احساس ناامیدی توخالی گتسبی را زیر ظاهر ساده ی او احساس کنید. به علاوه، او هنگام به زبان آوردن تکه کلام “ورزش قدیمی” با صدای تودماغیش آنقدر خوب به نظر می رسد که ما دوست داریم این تکه کلام را وارد مکالمات روزمره ی خود کنیم – ای اس

13- اتاق ماروین- Marvin’s Room (1996)

دی کاپریو در نقش هنک، یک نوجوان مضطرب و خالص ظاهر می شود. شخصیت او پیچیده است. در ابتدای فیلم، هنک خانه ی خانواده اش را به آتش می زند ولی از این کارش مایوس می شود. با تغییراتی که در احساسات او به وجود می آید، دی کاپریو به خوبی در برابر دین کیتن، مریل استریپ و کودکی که در فیلم سرخپوست در گنجه ایفای نقش کرده، قرار می گیرد. یکی از نقش آفرینی های نادر این بازیگر که شفقت و دلسوزی را به زیبایی نشان می دهد – ام پی

12- رومئو و ژولیت-Romeo + Juliet (1996)

فیلمی که دی کاپریو را تبدیل به بتی کرد که پوسترش درتمام اتاق خواب ها دیده می شد، وضعیتی که یک سال بعد در فیلم تایتانیک نیز ایجاد شد. دی کاپریو در نقش رومئو، شخصیت جذاب خود را با این فیلم آورد و توانایی خود در انتقال عمق اشتیاق و عطش سرکوب شده را در یک کلمه نشان داد و با بازیگر مقابلش رابطه برقرار نمود(در اینجا کلیر دنیز 16 ساله جیرت زده). افراد کمی می توانند در حالی که به صورت پنج‌وتدی یامبیک صحبت می کنند و پیراهن سبک هاوایی پوشیده اند، جذاب به نظر رسند. وقتی او را از دست می دهیم، موقعیت ژولیت را درک می کنیم – ای اس

11- جدا مانده-The Departed (2006)

علارغم برنده شدن چندین جایزه ی اسکار، گیر افتادن در یک حلقه ی تقریباً ثابت و تکراری برای یک دهه ی گذشته و به نحوی دادن یک تک آهنگ پلاتینوم به Dropkick Murphys، فیلم جدا مانده دست کم گرفته می شود که جای تأسف دارد. اجازه ندهید نظر دوستانتان، این فیلم را برای شما خراب کند. این یک فیلم جنایی به شدت سرگرم کننده است. نقش آفرینی استادانه ی دی کاپریو به عنوان مامور مخفی به نام بیلی کاستیگان، دلیل اصلی برای فوق العاده بودن فیلم است و گام بزرگی رو به جلو برای این بازیگر محسوب می شود؛ او در برابر ستارگان بزرگ فیلم اسکرسیزی قد علم کرد و لهجه ی بوستونی خود را تحت کنترل قرار داد – دی جی

10- چه چیزی گیلبرت گریپ را آزار می دهد؟(1993)

دی کاپریو اولین نامزدی اسکار خود را در سن 19 سالگی برای نقش آفرینش به عنوان نوجوانی با ناتوانی ذهنی به نام آرنی گریپ در فیلم (What’s Eating Gilbert Grape) به دست آورد. نقش آرنی اگر توسط بازیگر کم استعدادتری بازی می شد، می توانست منظور فیلم را از نظر عاطفی و احساسی تغییر دهد اما دی کاپریو این نقش را با نکات ظریف و دقیق بازی کرد و به آرنی چنین سبک و محدوده ی عاطفی بخشید که شما می توانید از همان دقایق نخست فیلم، بگویید که شاهد استعداد یک نسل هستید. همگام شدن با جانی دپ 24 ساله کار آسانی نیست اما دی کاپریو در هر صحنه عالی ظاهر شد و از آینده ی شغلی خبر داد که در آن می توانست تمام ستارگان یک فیلم را تحت الشعاع قرار دهد – ای اس

9- جاده ی انقلابی-Revolutionary Road (2008)

گاهی اوقات، شما تنها می خواهید شاهد شکوفایی یک بازیگر عالی باشید. با اوج گرفتن مردان دیوانه، شاید دیگر نیازی به اقتباس سم مندس از رمان ریچارد یات نبود اما داستان بی قراری و ناراحتی اهالی حومه ی شهر، فرصت دوباره بازی کردن در برابر یکدیگر را برای دی کاپریو و کیت وینسلت ایجاد کرد. نگاه های آن ها که در تصویر زندگی پس از زنده کردن این تصویر فوران می کند، پژمرده شده و از بین می رود. جاده انقلابی ارزش صحنه نمایش برادوی را دارد. روی صحنه ی نمایش، این فیلم انفجاری از روبرویی های درماتیک است که دی کاپریو و وینسلت تا حد توان خود در آن به نقش آفرینی می پردازند – ام پی

همچنین بخوانید: بیوگرافی و عکس های کیت وینسلت

8- جنگجوی زنجیر گسسته-Django Unchained (2012)

آیا تا به حال لئو نفرت انگیز بوده است؟ ما این را به عنوان یک نکته خوشایند و مثبت در نظر می گیریم. در تنها نقش شیطانی اش تاکنون، دی کاپریو با وام گیری از بازی کریستف والتس در شرارت های تارانتینو، به ایفای نقش شخصیتی می پردازد که شرارت و بدخواهی او پست رفتار نجیبش پنهان شده است. این خود به کار دی کاپریو اعتبار می بخشد که حتی با مونولوگ های بسیار و جلوه های کلامی مختصر و مفید، چیز دوست داشتنی در مورد شخصیت خشن کالوین کندی وجود ندارد. او با مهار کردن جذابیت همیشگیش و تبدیل آن به چیزی عجیب و غریب، به خوبی موفق به نقش آفرینی در برابر تمسخر و کینه توزی شد. ما ممکن است زمانی شادی کنیم که او نهایتاً دسر را به دست آورد(ما کیک سفید را سرو خواهیم کرد) اما او هنوز یک شیرینی انکارناپذیر برای دیدن است – ای اس

7- جزیره ی شاتر-Shutter Island (2010)

درام کردن غم و اندوه دشوار است. در اقتباس رمان گوتیک دنیس لیهان، کارگردان مارتین اسکرسیزی از تصویر ترسناک برای انتقال یاس و ناامیدی استفاده می کند. شخصیت وحشت زده ی دی کاپریو، ترسناک ترین جلوه ویژه ی فیلم است. با هر دهن کجی، اخم کردن و گریه از روی غم و اندوه، او شما را به روح و روان شکنجه شده و آسیب دیده ی ادوارد دنیلز می برد، مردی که هر چه تلاش می کند، نمی تواند از گذشته اش فرار کند. این نقش آفرینی به دقت تعدیل شده است که به موفقیت فیلم کمک می کند. بیشتر از هر چیز دیگر، این فیلم باعث می شود که دلتان بخواهد دی کاپریو در آینده دوباره به ژانر وحشت بازگردد. خیر، از گور برخاسته حساب نمی شود – دی جی

6- تلقین-Inception (2010)

تلقین به خاطر کارگردانی فوق العاده ی کریستفر نولان، صحنه های اکشن بسیار زیاد، جاه طلبی و گاهی اوقات، فرضیه ی غیر قابل درک، شناخته شده است. دی کاپریو روح محافظ فیلم است که باعث می شود تا ما به درام هوشیارانه ی پس این پیروتکنیک ناخودآگاه توجه کنیم. دی کاپریو در فیلم های علمی تخیلی زیادی بازی نمی کند اما در این فیلم نشان می دهد که توانایی این را دارد تا تفسیرهای بی معنی و صحنه های اکشن سریع را با اعتماد به نفس تحت کنترل خود قرار دهد. مطمئن نیستیم که آیا این اوج هرگز متوقف خواهد شد یا نه اما پس از هنرنماییش در تلقین، ما بیشتر می خواهیم کارهای او را دنبال کنیم – ای اس

حتما بخوانید: 10 فیلم برتر تام هاردی سوپر استار انگلیسی هالیوود

5- تایتانیک-Titanic (1997)

اجازه ندهید فروش فیلم در گیشه، آهنگ سلین دیون و پوشش خبری Tiger Beat شما را فریب دهد: تایتانیک شگفت انگیز است. فیلم تاریخی جیمز کامرون، به خاطر داستان عاشقانه ی هالیوودی کلاسیکش، اثری درخشان و غیر قابل توصیف به شمار می رود. جلوه های ویژه ی بسیار پیشرفته به رابطه ی آتشین میان دی کاپریو و وینسلت کمک کردند، رابطه ای که از اوج تجملات گرفته تا اعماق یخ زده ادامه پیدا نمود. شور و اشتیاق او آشکار است. شجاعتش، انسانی است. او یک عاشق واقعی است، آخرین بازیگر با درخشش کافی برای نقش آفرینی به این بزرگی – ام پی

4- هوانورد-The Aviator (2004)

به عنوان اولین بازی اسکاری دیکاپریو واقعاً فراموش نشدنی، هوانورد یک فیلم حماسی تاریخی موفق است که موفقیتش را مدیون دی کاپریو در نقش یک هوانورد آمریکایی به نام هاوارد هاف می باشد، کسی که حالت روانیش مانع از جاه طلبی های باشکوه و عظیمش می شود. دی کاپریو، شخصیت مرد خوبی که از دست شیاطین درونی و بیرونی در عذاب است را دوست دارد، اما مارتین اسکرسیزی در این شاهکار سه ساعته، لئو 30 ساله را آنقدر تحت فشار قرار داد تا بتواند تمام تناقض های زندگی هاوارد هاف را نشان دهد: جوان پولدار و عیاش متکبر، عاشق نوستاره، مبتکر جسور و مرد دیوانه ای که زیر لب بارها “راه و روش آینده” را به زبان می آورد. این یکی از آزاردهنده ترین تصاویر سینمایی از این موضوع است که چگونه بیماری روانی می تواند زندگی فرد را از بین ببرد و یکی از موفقیت های شایسته ی لئو به شمار می رود – ای اس

3- روزی روزگاری در هالیوود(2019)

فیلم روزی روزگاری در هالیوود(Once Upon a Time in Hollywood) با وجود اینکه هم سرگرم کننده و هم نارحت کننده است، فیلمی در مورد صنعت در دوره ی انتقال تصنعی و ساختگی است که شاید تغییری را در سبک کارگردان کوئنتین تارانتینو، نماد نسل X در حالی که به سال های نیمه روشن خلاق خود نزدیک می شود، ایجاد می کند. در حالی که نقش شارون تات با بازی مارگو رابی وزن تاریخی فیلم را بر عهده دارد، دوستی بین بازیگر ساختگی ریک دالتون با بازی دی کاپریو و بدلکارش کلیف بوس با بازی برد پیت، داستان مرکزی این فیلم حماسی خیره کننده و جذاب است. صحنه ای که در آن دی کاپریو در حالی که از اشتباه احمقانه اش در به زبان آوردن چند دیالوگ در یک برنامه تلویزیونی وسترن شرمنده و خجالت زده است، خود را سرزنش می کند شاید سوزناک ترین نقش آفرینی این بازیگر به حساب آید. حتی در احمقانه ترین حالت نیز احساس او را درک می کنید – دی جی

2- گرگ وال استریت-The Wolf of Wall Street (2013)

این گفته ی جردن بلفورت در ماجراجویی مالی اسکرسیزی است که “در فقر هیچ اشراف وجود ندارد”. “من هم مرد فقیری بوده ام و هم مرد ثروتمندی. و من همیشه ثروت را انتخاب کرده ام”. از طریق پذیرش جنبه های عجیب، کفرآمیز شخصیت او، گرگ وال استریت در نهایت دی کاپریو را از محترم بودن رها ساخت. این نقش آفرینی است که به او اجازه می دهد تا نقش یک جوان فعال و ساده، مغز متفکر شیطانی و مردی که خطر را دوست دارد را بازی کند. آیا او را دوست دارید یا از او متنفرید؟ این موضوع واقعاً اهمیت ندارد. این نقش در حالی که هم بسیار سرگرم کننده و هم تکان دهنده، یا باعث خنده ی مخاطبان در هر براکت مالی می شود و یا موجب تأسف آنان از این نفرت و انزجار می گردد. در هر دو حالت، شما داستان صمیمی و عمیقی را احساس می کنید. اسکار را فرامش کنید؛ دی کاپریو باید جایزه ی صلح نوبل را برای این نقش برنده می شد – دی جی

همچنین بخوانید: بیوگرافی و عکس های مارگو رابی بازیگر زن فیلم گرگ وال استریت

1- اگه می تونی منو بگیر-Catch Me If You Can (2002)

فیلمی که این سوال را مطرح می کند “دی کاپریو چه کاری را نمی تواند انجام دهد؟”، خود با ظرافت طبع، آرامش و خودنمایی پاسخ می دهد “هیچ کاری”. پیش از آن که 19 سالش شود، فرانک ابگنیل با جعل هویت یک خلبان، یک پزشک و یک وکیل، میلیون ها نفر را فریب داد. استیون اسپیلبرگ و دی کاپریو در حالی که مطالعه ی شخصیت را درونی سازی می کردند، زندگی ابگنیل را بررسی کرده و بسیاری از چهره های آمریکا در این فرآیند را منعکس ساختند. رابطه ی دی کاپریو رابطه ی خود با مارتین اسکرسیزی زمانی آغاز شد که او تنها برای یک بار با اسپیلبرگ همکاری نمود. اسکرسیزی خوش شانس بود. فیلم اگه می تونی منو بگیر موجب رشد دی کاپریو شد. او سر دسته ی بزهکاری شیرین کارانه، عاشق(در برابر امی آدامز) و مقلد است – حالات چهره ی او در سکانس “آیا موافق هستی؟” خود به تنهای مستحق اسکار بود که زیر نظر تام هنکس سختگیر بزرگ می شود. هیچ فیلم دی کاپریو بهتر از این فیلم نیست زیرا در آخر، اگه می تونی من بگیر فیلمی در مورد جوانانی همچون دی کاپریو می باشد – ام پی