هر روز که به پایان می رسد ، شما احساس می کنید که نیاز دارید که دراز بکشید و به خواب بروید. شروع خواب ، که از نظر رفتاری چنین پدیده ای ساده به نظر می رسد، در واقع از نظر مولکولی کاملاً پیچیده است.
در اوایل قرن بیستم، روانشناس فرانسوی، هنری پیرون فرض کرد که بیداری طولانی مدت باعث ایجاد “سم خواب” می شود که متعاقباً در طول خواب تجزیه می شود. برای آزمایش فرضیه خود، پیرون شبانه سگ ها را از پاریس برای پیاده‌روی می برد تا از خواب آنها جلوگیری کند. وی سپس مایع مغزی نخاعی آنها را به مغز سگهای دیگر تزریق کرد. او دریافت که این سگهای دیگر طولانی تر و عمیق تر از حد معمول می خوابند.
اکنون می دانیم که مواد “خواب آور” (القا کننده خواب) که پیرون فرضیه می کند در واقع وجود دارد. برخی از آنها مولکولهای پروتئین کوچکی هستند که توسط ساختارهای مغزی مانند هیپوتالاموس تولید می شوند و سلولهای عصبی سیستم بیداری را مهار می کنند.
اما این پروتئین ها تنها مولکول های خواب آور نیستند. ساخت سروتونین در قسمتهای خاصی از مغز در دوره های بیداری از خواب نیز به شروع خواب کمک می کند. سطح سروتونین در مناطق خاصی از مغز نیز بر رفتار تأثیر می گذارد. به همین دلیل است که برخی از مشکلات مانند افسردگی و اضطراب اغلب منجر به اختلالات خواب می شوند. افرادی که سطح سروتونین کم دارند نیز تمایل دارند در طول شب وقت کمتری را در خواب بگذرانند.
همچنین سروتونین نقش مهمی در خواب دارد زیرا بدن از آن برای سنتز ملاتونین استفاده می کند. ملاتونین در شب تولید می شود و در تنظیم ساعت بیولوژیکی بدن نقش اساسی دارد. در حقیقت، ملاتونین بر کل چرخه خواب / بیداری حاکم است، در حالی که سروتونین بطور خاص در بیداری، تحریک خواب و خواب REM نقش دارد.
بنابراین، خواب توسط دو فرآیند مرتبط با هم ایجاد می شود: تولید و ایجاد مواد خواب آور در بدن هنگام بیدار شدن و ایجاد نوسانات چرخه ای در موادی مانند ملاتونین که با ساعت بیولوژیکی بدن ما همراه است.
از جمله مواد خواب آور که در حالی که بیدار می شویم، ایجاد می شود، آدنوزین که از اواسط دهه 1990 مورد بحث و بررسی بسیاری بوده است.
