با معرفی 50 تا از بهترین فیلم های نتفلیکس (netflix) تا کنون با شما هستیم. این فیلم ها از نظر مخاطبین بهترین فیلم های کمپانی نتفلیکس هستند که تا کنون (سال 2019) توسط این شبکه پخش شده اند.
حجم خالص فیلم های نتفلیکس- با در نظر گرفتن این مطلب که این سایت رابط ایده آلی نمی باشد- موجب می شود که یافتن فیلم های واقعاً عالی کار دشواری باشد. به همین منظور، ما 50 تا از بهترین فیلم هایی که در حال حاضر در سرویس نتفلیکس ایالات متحده قرار دارند را گلچین کرده ایم و این فهرست را به طور منظم به روزرسانی می کنیم. شما می توانید این فیلم ها را به طور مستقیم از شبکه نتفلیکس به صورت آنلاین مشاهده کنید.
لیست بهترین فیلم های نتفلیکس که تا کنون پخش شده
در اینجا، فهرستی از بهترین برنامه های تلویزیونی نتفلیکس و بهترین فیلم های آمازون پرایم ویدیو که جزو برترین فیلم ها هستند آورده شده است. برخی از این فیلم ها فیلم سینمایی خارجی کمپانی نتفلیکس هستند و برخی نیز بهترین سریال های نتفلیکس می باشند.
1. راشل ازدواج می کند (Rachel Getting Married، 2008)
این فیلم یکی از بهترین فیلم های پخش شده از کمپانی نتفلیکس است. داستان بازگشت فرزند پردردسر به خانه برای یک رویداد خانوادگی بزرگ، داستان ناگفته ای نیست. اما فیلمنامه ی جنی لومت سرشار از جزئیات دقیق و حقایق عاطفی است که توسط کارگردان جاناتان دمی به تصویر کشیده شده است.
در این فیلم نقش افرینی ها خارق العاده هستند: بازی رزمری دویت به عنوان عروس به سادگی سال هایی که با تحمل و عذرخواهی به خاطر خواهرش سپری کرده است را نقل می کند، در حالی که آن هاتاوی، فردی شگفت انگیز، بی تجربه و احساساتی است که همیشه و به صورت متزلزل میان حفظ این رابطه یا از بین بردن آن در تعادل است. ای او اسکات در این رابطه نوشت: “این داستان،سرزندگی غیر قابل انکار و درستی را نقل می کند، سرشار از زندگی است که لذت بخش و کمیاب می باشد”.
2. کوکو (Coco، 2017)
این فیلم یکی از بهترین فیلم های نتفلیکس است. داستان جستجوی یک پسر جوان به دنبال میراث مرموز خود است که موسیقی او را در طی یک داستان متأثرکننده و لذت بخش از دیزنی و پیکسار به فراتر از این جهان می برد. در حالی که داستان در مکزیکو در روز مردگان آغاز می شود، فیلمنامه(توسط کارگردان آدرین مولینا و متیو آلدریچ) به صورت دلپذیر سنن تعطیلات و فرهنگ را با قوانین مرگ و زندگی پس از آن در هم می آمیزد. منتقد ما درباره ی این فیلم نوشت: “این فیلم آهنگ آزموده شده ای را با اصالت و فراست فریبنده می نوازد”.
3. جنگ ستارگان: آخرین جدای (Star Wars: The Last Jedi، 2017)
این فیلم نیز در لیست بهترین فیلم های کمپانی نتفلیکس قرار دارد. در قسمت هشتم از مجموعه ی “جنگ ستارگان”، نویسنده و کارگردان رین جانسون(“حلقه”)، مرزهای مجموعه را به روش جذاب و فریبنده ای، با سرهم بندی کردن همراه با نمادنگاری، برآورده کردن انتظارات و بردن جهان به مسیرهای غیرقابل انتظار، منحرف می سازد. “آخرین جدای” بلاکباستر را با صحنه های تعقیب و گریز، کتک کاری و جنگ با شمشیرهای نوری به نمایش می گذارد. اما آن همچنین اندیشه ی لطیف و متفکرانه در مورد خود فرنچایز و ضرورت داستان سرایانی است که تمایل به ریسک کردن دارند. دیزی ریدلی، اسکار ایزاک و جان بویگا همگی در این فیلم می درخشند اما بازی قدرتمند متعلق به مارک همیل است که امید و ناامیدی را در احیای مورد انتظار خود از لوک اسکایواکر نشان می دهد. منتقد ما آن را “یک سرگرمی رضایت بخش و انتقال دهنده” می خواند. (اولین فیلم جانسون، فیلم نئو نوآو “آجر” و درام علمی تخیلی “فراماشین” با بازی ایزاک نیز در پخش نتفلیکس قرار دارد).
- همچنین ببینید: بهترین فیلم های تاریخی 2019
4. تصنیف باستر اسکروگز (The Ballad of Buster Scruggs، 2018)
یکی از برترین فیلم ها فیلم تصنیف باستر اسکروگز است. این فیلم نیز در لیست بهترین فیلم های نتفلیکس قرار گرفته و آخرین فیلم جوئل و ایتن کوئن، آنتولوژی دارای داستان های غرب وحشی است، مجموعه ای از داستان هایی با مدت زمان و سبک های مختلف که برخی کوتاه و ساده همچون شوخی و لطیفه هستند و برخی دیگر دارای داستان کوتاه عمیق و پرمحتوا می باشند. منتقد ما در مورد این فیلم نوشت: “این فیلم از مسخره بودن به گونه ای به سوی ترسناک و هولناک بودن منحرف می شود که تمایز قائل شدن میان آن دو همیشه کار آسانی نیست” و آنچه که در ابتدای کار دفترچه ی یادداشتی از ایده های به صورت فیلم درآمده به نظر می رسد، چیزی شبیه به یک کارگاه آموزشی است؛ محلی که در آن برادران کوئن چیزهای جدید را امتحان کرده و سبک های جدید را ضمن ارائه ی نوعی از طنز تلخ و دیالوگ های درخشان مورد انتظار تجربه می کنند. (طرفداران کمدی سیاه “اسکروگز” شاید بخواهند فیلم “خرچنگ” را نیز تماشا کنند).
5. جکی براون (Jackie Brown، 1997)
کوئنتین تارانتینو، ادامه ی داستان فیلم “داستان عامه پسند” را با بازنویسی رمان المور لئونارد به نام “پانچ شکمبه” به گونه ای شرح داد که بتواند استفاده ی دهه ی هفتادی از اسطوره ی سینما پم گریر ببرد و نتیجه کار دارای تمام ویزگی های فیلم تارانتینو است:
دیالوگ های به یاد ماندنی و موزیکال، ساختاری سرزنده و لبریز از شوخی، شخصیت های مکمل عجیب و غیرعادی و بازگشت به زیبایی شناسی. اما گریر و رابرت فورستر(به عنوان ضامنی برای دیدن فیلم)، کمال و بزرگی به فیلم اضافه می کنند که می تواند حتی از بهترین کار تارانتینو فاصله بگیرد. (“حرامزاده های لعنتی” تارانتینو را نیز می توانید از نتفلیکس تماشا کنید).
6. ابری با احتمال بارش کوفته قلقلی(Cloudy With a Chance of Meatballs، 2009)
فلینت لاکوود (با صداپیشگی بیل هیدر)، ماهواره ای می سازد که می تواند آب را به غذا تبدیل کند، به گونه ای که جزیره ی ماهیگیری فراموش شده ی خود را به مقصد خوشمزه و جاذبه ی توریستی تبدیل می سازد. اما زمانی که وعده های غذایی به ابرغذاهای بسیار بزرگ تبدیل می شوند، فلینت باید شهامت خاتمه دادن به آنچه که آغاز کرده است را بیابد. آنا فاریس، جیمز کان، مستر تی و بروس کمپل در این انیمیشن صداپیشگی می کنند؛ و در حالی که کوچک ترها از دیدن صحنه ی سرازیر شدن هات داگ و اسپاگتی از آسمان لذت می برند، نکته ای در داستان در مورد اینکه خودت باش و کار درست را انجام بده، نهفته است. منتقد ما آن را “بخش واحدی از دیوانگی و حماقت الهام بخش” می خواند.
7. روز گراندهاگ (روز دوم فوریه)(Groundhog Day 1993)
تصور اینکه بیل مورای و کارگردان، هارولد رامیس، داستان زندگی فرد احمق و نادانی که تمام روزهای زندگیش تکراری هستند را در نظر گرفته و آن را به یک کمدی سبک دهه ی هشتادی و پر مفهوم، سرشار از حرف های کنایه دار و موقعیت های احمقانه، تبدیل کنند، کار آسانی است. اما در عوض، آن ها این داستان را به فیلم “چه زندگی شگفت انگیز” نسل خود تبدیل کرده و فیلمی سرشار از کمدی و تأثیرگذار را ساختند(بدون اینکه لوس و تصنعی باشد). منتقد ما آن را “یک کمدی کنایه دار و رسا” می خواند. (نقش مکمل با بازی اندی مک داول همچنین در فیلم “چهار عروسی و یک عزا” نیز به نقش آفرینی می پردازد).
- پیشنهاد می کنیم ببینید: فیلم های طنز با بازی جیم کری
8. مهتاب (Moonlight، 2016)
داستان فیلم یکی از بهترین فیلم های سینمایی نتفلیکس است که برنده ی جایزه ی اسکار سال 2017 برای بهترین فیلم است و سن بلوغ مرد جوان، همجنسگرا و آفریقایی-آمریکایی در میامی را به تصویر می کشد، یک فیلم افشاگرانه و الهامی است که مفاهیم مدرن از مردانگی، خانواده، قدرت و عشق را به چالش می کشد. کارگردان فیلم، بری جنکینز(با فیلمنامه ی اقتباسی از تارل آلوین مک کرانی)، دنیایی را خلق می کند که آنچنان سرشار از جزئیات و غنی از انسانیت است که فرصت درخشش به هر یک شخصیت ها را به وجود می آورد؛ موضوعات و ایده ها همگی صادقانه و منصفانه هستند، اما با ضرافت و کتمان حقیقت نقل می شوند.
منتقد ما این فیلم را به صورت “شعر گونه ای سرشار نور، موسیقی و چهره های زنده و روشن انسانی” توصیف می کند.
9. رگ یابی (Trainspotting، 1996)
کارگردان، دنی بویل، رمان اروین ولش را به صورت یک تجربه ی حسی به تصویر می کشد و داستان بسیار پرانرژی معتادان به مواد مخدر را دنبال می کند. اوان مک گرگور، نقش شگفت انگیزی به عنوان شخصیت اصلی داستان یعنی رنتون، خلافکار اسکاتلندی را ایفا می کند که بر انتخاب خطرات اعتیاد در برابر زندگی حومه ی شهری پافشاری دارد؛ رابرت کارلیل نقش مکمل در فیلم را به عنوان عضو ترسناک گروه، بازی می کند. منتقد ما نوشت: “فیلم با ریتم نبض داری ساخته شده است که زندگی دوست داشتنی ترین افراد فرومایه و پستی که از زیر بار مسئولیت فرار می کنند را به تصویر می کشد”.
10. مهاجمان صندوق گمشده (Raiders of the Lost Ark، 1981)
بخش عمده ای از ماجراجویی استیون اسپیلبرگ در سال 1981 وارد قلمروی جاودانگی فرهنگ پاپ-تخته سنگ غلتان، چهره ی نازی، تعقیب و گریز کامیون- شده است که به راحتی می توان ریتم تند، خنده دار و جسورانه ی آن را فراموش کرد. کارگردان اسپیلبرگ و تهیه کننده جرج لوکاس با وام گرفتن از سریال های ترسناک بعد از ظهر شنبه ها، مجموعه ای از قهرمانان، افراد شرور، سکانس های نفس گیر و مشت زنی را در فیلمی به دور هم جمع کرده اند که باعث رضایت مخاطب می گردد. منتقد ما، آن را “یکی از خنده دارترین، مبتکرانه ترین و دارای سبک ترین فیلم های ماجراجویی آمریکایی تا به حال ساخته شده، می خواند”. (برای فیلم های بیشتر از دکتر جونز، “اندیانا جونز و معبد مرگ” را در نتفلیکس چک کنید).
11. راننده تاکسی (Taxi Driver، 1976)
لحظه های نفس گیر و فراموش نشدنی از زوال شهری و مردانگی سمی فیلم مارتین اسکورسیزی با اکرانش در سال 1979، هسته ی فاسد جامعه ی آمریکایی پس از واترگیت را به تصویر می کشد و از آن زمان تا به حال در ناخودآگاه جمعی ما باقی مانده است. در این فیلم شاهد یکی از ماندگارترین نقش آفرینی های رابرت دی نیرو در نقش تراویس بیکل هستیم که کهنه سرباز ویتنامی است که همچون مار چنبره زده و آماده برای حمله ای در شب به سمت نیویورک سیتی رانندگی می کند. منتقد ما، آن را “یکی از متقاعدکننده ترین تصاویری از یک شخصیت دیوانه ای که تا به حال در فیلم دیده شده است”، می خواند. (فیلم های دیگر اسکورسیزی “آلیس دیگر اینجا زندگی نمی کند” و “جدامانده” را نیز می توانید از نتفلیکس ببینید).
12. مانتی پایتون و جام مقدس (Monty Python and the Holy Grail، 1975)
گروه بازیگری بریتانیایی مانتی پایتون، خنده دارترین، بومی ترین و فرقه دوست ترین کمدی خود را با طعنه زدن به فیلم 1975 افسانه ی شاه آرتور و در کل ادبیات قرون وسطایی و حماسه های عظیم، خلق کردند. گراهام چاپمن نقش رهبر صوری یعنی آرتور را بازی می کند که شوالیه های شهسواران میزگرد خود را در جستجوی جام مقدس رهبری می کند، اما نقشه عمدتاً شبیه به طناب رختشویی است که طرح های اولیه و داستان خنده دار از آن آویزان می شود. منتقد ما، این فیلم را ” نوع به شدت خاص از تلاش دیوانه وار” می خواند. (برای فیلم های خنده دار بیشتر از پایتون، فیلم “زندگی برایان” محصول سال 1979 را چک کنید که داستان های کتاب مقدس را دست می اندازد).
- اگر به فیلم های کمدی علاقه دارید ببینید: بهترین فیلم های کمدی سال 2019
13. روما (Roma، 2018)
این فیلمنامه ی مهیج و قوی از آلفونسو کوارون، داستان دو زن مکزیکی در اویل دهه ی 1970 می باشد: سوفیا(مارینا د تاویرا) مادر چهار فرزند که همسرش(و تأمین کننده ی خانواده) رو به زوال است، و سلو(یالیتزا آپاریچیو) که پرستار، خدمتکار و پشتیبان خانواده می باشد. صحنه های این فیلم بسیار دلهره آور و اغلب ناراحت کننده و بی اندازه مملو از زندگی و احساسات می باشند. منتقد ما، این فیلم را “پرتره ی ارزشمند و احساسی از زندگی مورد خشونت قرار گرفته و یک شاهکار” می خواند. (طرفداران درام چالش برانگیز می توانند “رودخانه ی یخ زده” و “یک مرد جدی” را ببینند).
14. اگر سنگ از آسمان ببارد (Hell or High Water، 2016)
کارگردان، دیوید مکنزی(“انتقال یافته به زندان بزرگسالان”) از افسانه های وسترن کلاسیک برای بازگو کردن این داستان معاصر از سارقانی که نه به خاطر طمع و مقام بلکه به دلیل مشکلات اقتصادی و ناامیدی دست به جنایت می زنند، استفاده می کند. شخصیت عیاش و دست به هفت تیر بن فاستر، شخصیت منطقی و هدفمند کریس پاین و کلانتر مسن و عاقل جف بریجز به خوبی ترسیم و به تصویر کشیده شده اند و صحنه های دیالوگ به همان اندازه ی صحنه های تیراندازی هیجان انگیز می باشند. منتقد ما “ذوق و زنده دلی” دیالوگ های تیلور شریدان را ستایش کرد.
15. ماهی مرکب و نهنگ (The Squid and the Whale، 2005)
دو مرد جوان، طلاق کریه والدین اهل محله ی پارک اسلوپ خود را در این داستان عصر جدید هوشمند و بی طرفانه از نویسنده و کارگردان نوآ بامباک نشان می دهند که خاطرات دوران نوجوانی خود را به تصویر کشیده و خود را در شخصیت والت 16 ساله(با درخشش جس آیزنبرگ) قرار می دهد. لارا لینی، شخصیت پرخاشگر منفعلی را به عنوان مادر دارد، در حالی که جف دنیلز به عنوان پدر به گونه ای شاهکارانه نوع خاصی از روشن فکری بروکلینی ناراضی را به تصویر می کشد. این فیلم هم به شدت خنده دار و هم ناراحت کننده است، همانطور که آی. او. اسکات در این رابطه نوشته است، بامباک پریشانی ها و درام این خانواده را با دقت زیرکانه ای تشریح می کند. (طرفداران کمدی انسان گریزی همچنین از “بهتر از این نمیشه” نیز لذت خواهند برد).
16. پسربچگی (2014)
در مدت زمان 12 ساله، کارگردان ریچارد لینکلیتر به طور حیرت انگیزی فیلم “پسر بچگی” را با یک غیربازیگر به نام الار کولتران ساخت که رشد پسری از سن 6 سالگی تا 18 سالگی را در یک داستان ساختگی نشان می دهد که بازگوکننده ی بزرگ شدن پسر همراه با مادر مجرد(پاتریسیا آرکت) و پدری(اتین هاوک) که حضور کمتری در زندگی پسر دارد، است. تماشای سن کولتران خود یک تجربه ی منحصر به فرد و قدرتمند است، اما لینکلیتر رشد و نموی بزرگ تر در فرهنگ و سیاست و همچنین زندگی خانوادگی در تگزاس را نیز به تصویر می کشد. مانولا دارگیس آن را “شاهکار آقای لینکلیتر” می خواند. (اگر طرفدار درام های عصر جدید هستید، فیلم “حال و آینده” را نیز تماشا کنید).
17. جادوگر(The Witch، 2016)
یک خانواده ی پیوریتن که توسط جامعه به جنگل های انگلستان جدید طرد شده اند، با یک نیروی ترسناک و اهریمن واقعی در ترکیب نیرومندی از درام سینمای هنری و فیلم هیجان انگیز ماورای طبیعی از نویسنده و کارگردان رابرت ایگرز مواجه می شوند. ایگرز داستان خود را با مقاومت در برابر ترسیدن و هیجانات بی ارزش و ارزان به نفع خشم تدریجی و وحشت ناراحت کننده، به اوج می رساند به گونه ای که به نظر می رسد این فیلم هم ترسناک و هم اجتناب ناپذیر است. منتقد ما آن را “یک ارتعاش به خوبی کالیبره شده از یک فیلم” می خواند.
18. داستان عامه پسند (Pulp Fiction، 1994)
سه داستان جنایی، قاتلی که با همسر رئیسش قرار شام دارد، بوکسری که قصد دارد مبارزه ی بزرگ را انجام ندهد و قرارداد کشتنی که منحرف می شود، همانند کارت های یک دسته ورق به هم گره می خورند و به صورت در هم بر هم و با منحنی های داستانی لذت بخش در این فیلم سال 1994 از نویسنده و کارگردان کوانتین تارانتینو بازگو می شوند. او نوعی از دیالوگ های بامزه و خودآگاهی را می نویسد که بازیگران از به زبان آوردن آن ها لذت می برند و گروه اجتناب ناپزیری از نام های بزرگ، از ستاره های نزول کرده تا استعدادهای جدید را برای ساخت چنین فیلمی دور هم جمع می کند. منتقد ما آن را کاری “عمیق، با لطافت طبع و اصالت خیره کننده” می خواند.
19. دختر کشیش (The Blackcoat’s Daughter، 2017)
آز پرکینز، پسر ستاره ی فیلم “روانی” آنتونی پرکینز، این داستان نگران کننده و دلهره آور از اتفاقات وحشتناکی که در مدرسه ی شبانه روزی دخترانه رخ می دهد را نوشته است. نقش آفرینی بازیگران(کیرا شیپکا، لوسی بوینتون و اما رابرتز) ماهرانه و صحنه های ترسناک واقعی هستند، در حالی که تنظیم حالت و جو فیلم توسط پرکینز بسیار موثر می باشد. منتقد ما آن را “یک فیلم با بازی های عالی و ساختار زیبا” توصیف می کند. (برای فیلم های بیشتر، “اتاق وحشت” دیوید فینچر را تماشا کنید).
20. اتاق (Room، 2015)
بری لارسون برای نقش آفرینی قدرتمندش در این فیلم اقتباسی از رمان اما داناهیو که در آن زنی محبوس به کمک پسر کوچکش تلاش می کند تا از دست آدم ربا فرار کند، موفق به دریافت اسکار بهترین نقش اول زن شد. کارگردانی لنی آبراهامسون بر تنگناترسی از محیط تاکید دارد که با امید و احتمال فرار عجین می شود. (برای درام های برنده ی اسکار بیشتر، “میلک”، “هوانورد” و “سخنرانی پادشاه” را تماشا کنید).
21. زندگی خصوصی (Private Life، 2018)
کاترین هال و پل جیاماتی به عنوان دو شهروند خلاق نیویورکی که تلاش آن ها برای تشکیل خانواده، توسط فرزندخواندگی، توسط لقاح یا هر روش دیگری، روابط و سلامت روانیشان را به چالش می کشد، می درخشند. فیلمنامه ی عاقلانه ی کارگردان تامارا جنکینز نه تنها بامزه است بلکه به شدت برای جهان خاص این زوج طراحی شده است: فیلم های اندکی توانسته اند به این خوبی این مشکل تأهل در نیویورک را به تصویر بکشند، زمانی که پریشانی و فروپاشی توسط رهگذران و ناظرین از بین می روند. “زندگی خصوصی” که منتقد ما آن را “بامزه و بی نقص” می خواند، یک تعادل شگفت انگیز میان همدردی و بدبینی است، هر دو برای شخصیت های اصلی فیلم، شناختنشان و نقص هایی که موجب خنده می شوند، مهم هستند. (فیلم بامزه ی “آبویس چایلد” چشم اندازی عاقلانه ی دیگر بر زندگی، باردار شدن در شهر نیویورک است).
22. شب بخیر و موفق باشید (Good Night, and Good Luck، 2005)
جرج کلونی نامزدی دریافت اسکار برای هم کارگردانی و هم نویسندگی این نمایش متقاعدکننده از نزاع میان سناتور عوام فریب، ژوزف مک کارتنی، و سخنگو، ادوارد مورو(با بازی دیوید استراترن، نامزد اسکار) را به دست آورد. کلونی این فیلم را به صورت سیاه و سفید ساخت تا به درام های تلویزیونی زنده آن زمان اشاره کند و خودانگیختگی و فوریت را به تصویر بکشد. ای. او اسکات آن را یک “تألیف پر شور و متفکرانه از قدرت، حقیقت گویی و مسئولیت” می خواند. (برای فیلم های بیشتر از کلونی، “12 یار اوشن” و “13 یار اوشن” را تماشا کنید).
23. خانواده ی شاد من (My Happy Family، 2017)
یک زن 52 ساله ی گرجستانی با تصمیمش برای ترک آپارتمان خانوادگی محدود خود، ترک همسر، فرزندان و والدینش به منظور شروع زندگی جدید، خانواده و کل جامعه را شوکه می کند. به او گفته می شود: در این دنیا، خانواده ای بدون مشکل وجود ندارد”، تناقض های فیلمنامه ی نانا اختیمیشولی(که همچنین کارگردانی فیلم را همراه با سیمون گراس انجام داد) یادآور این موضوع است که در حالی که ویژگی های فرهنگی ممکن است متفاوت باشند اما گناه خانوادگی و پرخاشگری منفعل توسط هیچ زبانی محدود نیست. مانولا دارگیس، “ویژگی به صورت طعنه آمیز خنده دار و تأثیرگذار فیلم” را ستایش می کند. (برای درام های خارجی خوب بیشتر، فیلم نامزد اسکار مجارستانی به نام “در جسم و روح” را تماشا کنید).
24. ماهی سیاه (Blackfish، 2013)
در جریان بررسی مرگ یک مربی در SeaWorld، کارگردان گابریلا کاوپرتویت، سابقه ی گرفتن و آموزش نهنگ های قاتل را دنبال می کند و به صورت ماهرانه ای ویدیوهای تجاری تبلیغاتی خود SeaWorld را با داستان هایی از حوادث، حملات و چرخش روابط عمومی، کنار هم قرار می دهد. فیلم همچون یک فیلم ترسناک ساخته و مانند خلاصه جلسه ی دادگاه نوشته شده است که بسیار هوشیارانه، روشمند و هولناک می باشد. منتقد ما آن را یک “مستند جریحه دارکننده ی ظریف” می خواند. (نتفلیکس همچنین مستندهای عالی دیگری همچون “چهره ی سکوت”، “النا” و “ایکاروس” را دارد).
25. جدایی (A Separation، 2001)
کارگردان ایرانی، اصغر فرهادی، برای داستان یک مرد، همسر و فرزندش و خانواده ای که به صورت فاجعه بار با زندگیشان گره می خورند، جایزه ی اسکار بهترین فیلم خارجی را از آن خود کرد. در به نمایش درآوردن پیامد اخلاقی، اجتماعی و قانونی یک حادثه ی ضمنی که یا در اثر سوتفاهم و یا حمله رخ می دهد، فرهادی استعداد خود در بازگو کردن داستان هایی را که وابسته به کوچک ترین رویدادها هستند، نشان می دهد. ای. او اسکات آن را “فیلم ساختاریافته” و “به طور احساساتی موشکافانه” می خواند. (طرفداران این فیلم های خارجی در مورد اخلاقیات حتماً از دیدن “سوختن” لذت خواهند برد).
26. (Brother’s Keeper، 1992)
چهار سال پیش از شروع مجموعه ی “بهشت گمشده”، کارگردانان جو برلینگر و بروس سینوفسکی، داستان به شدت فاخری(طبق نقد ما) از یک جامعه ی کوچکی که توسط جنایت عجیب و غیرقابل توضیح دچار تزلزل می شود را بازگو کردند: مرگ یک مزرعه دار بی سواد و مسن و این سوظن که ممکن است او به دست برادر خودش به قتل رسیده باشد. روش متواضعانه و مشاهده ای به تماشاگر این اجازه را می دهد تا وارد این جامعه ی مزرعه داری شود و این رویدادها را از داخل ببیند و انسانیت را تحت احساس گرایی کشف کند.
27. جاستین تیمبرلیک و گروه تنسی کیدز(Justin Timberlake + the
Tennessee Kids، 2016)
آخرین فیلم جاناتان دم در دو اجرای پایانی تور جهانی کنسرت های جاستین تیمبرلیک به نام “تجربه ی 20/20” در MGM Grand در لاس وگاس گرفته شد. جفت شدن کارگردان و موضوع غیرقابل انتظار است اما دم آماده ی انجام این کار می باشد؛ چنانچه در مستند خود در مورد گروه راک توکینگ هدز به نام “استاپ میکینگ سنس”، او به صورت ماهرانه انرژی و لذت یک کنسرت زنده را نشان می دهد، یک شاهکار کارگردانی که سخت تر از آنچه به نظر می رسد، می باشد. (آیا مستندهای دنیای موسیقی را دوست دارید؟ پس مستندهای “امی”، “20 فوت تا ستاره شدن” و “متالیکا: نوعی هیولا” را ببینید).
28. شازده کوچولو (The Little Prince، 2016)
کارگردان، مارک ازبورن(فیلم “پاندای کونگ فوکار”) از یک روش غیرمرسوم برای اقتباس از کتاب کلاسیک کودکان شازده کوچولو از آنتوان دوسنت اگزوپری استفاده کرد و داستان مواجه ی یک هوانورد با یک پسر کوچک جادویی در یک داستان معاصر از دوستی یک دختر کوچک با آن هوانورد(اکنون یک مرد پیر با موهای خاکستری) را نقل نمود. به نظر شبیه به فاجعه می رسد، درست کردن کتابی که اصلاً نیازی به تعمیر ندارد اما فیلم “شازده کوچولو” یک معجزه ی کوچک است که جادو و شیرینی داستان اصلی را ضمن مفهوم سازی آن برای نسل جدید، حفظ می کند. منتقد ما آن را “به صورت غیرمعمول نیرومند و خیال پردازانه” می خواند. (تماشاگرانی که به دنبال فیلم های خانوادگی غیرمعمول هستند، می توانند “کورالین”، “بلور تاریک” یا “بیلی الیوت” را نیز امتحان کنند).
29. سیزدهمین (13TH، 2016)
آوا دوورنای(“سلما”) کارگردانی این فیلم در مورد زندان را بر عهده دارد و ماجرای سیستم مدرن و شلوغ زندان های آمریکا(و به طور نامتناسب پر شده از اقلیت ها) را در 13امین اصلاحیه ی قانون اساسی ایالات متحده دنبال می نماید. این یک موضوع بزرگ برای یک فیلم 100 دقیقه ای محسوب می شود، و دوورنای باید فیلم را به صورت قابل فهمی کوتاه می کرد. اما چنین ضرورتی موجب به وجود آمدن سبک این فیلم شد: “سیزدهمین” با فوریت قابل لمسی که به خوبی با خشم صالح خود منطبق است، وارد تاریخ می شود. منتقد ما آن را “قدرتمند، ناراحت کننده و گاهی غافلگیرکننده” می خواند. (طرفداران مستند از دیدن “جیرو رویای سوشی می بیند” و “پاریس در حال سوختن است” نیز لذت خواهد برد).
30. (Mississippi Grind، 2015)
پیش از ساخت “کاپیتان مارول”، کارگردان های فیلم یعنی آنا بودن و رایان فلک با بن مندلسون(و یکی دیگر از ستاره های فیلم های ابرقهرمانی، رایان رینولدز) با هم همکاری کردند تا تصویری از قمار جاده ای با بازی مندلسون و رینولدز به عنوان زوج قمارباز بازنده ای که به دنبال جایزه بزرگی هستند که همه چیز را درست خواهد کرد، به تصویر کشند. گروه بازیگران مکمل نیز قدرتمند هستند- الفری وودارد، سیه نا میلر و آنالی تیپتن همگی بازی درخشانی دارند- و به گفته ی منتقد ما، همانند آنچه در سینمای دهه 70 دیده می شود، “این فیلم ریتمی آرام و کند را دنبال می کند.”
31. پادوی گلف (1980)
این فیلم “دوست داشتنی دلپذیر” به کارگردانی هارولد رامیس (روز گراندهاگ) اغلب همانند نقطه اتصالی بین چندین فیلم است: یک کمدی شخصیتی به سبک دبلیو.سی. فیلدز با بازی رادنی دنگرفیلد؛ یک انتخاب هوشمندانه برای بعد از برنامه ی “زنده شب شنبه” برای چوی چیس؛ یک نمایش خنده دار همراه با شوخی و سروصدا با بازی بیل موری و یک دارم کمدی سنگین برای سنین بالا با همکاری مایکل اوکیف می باشد. اما این ناهماهنگی و ناسازگاری به نحوی کنار هم قرار می گیرد که بخشی از آن ناشی از روحیه شاد و پرهرج و مرج و پرشور فیلم است و نتیجه اثری شبیه به برادران مارکس می باشد. (رامیس و موری در فیلم “استرایپ” با هم همکاری داشتند که در نتفلیکس قابل مشاهده است).
32. ولنتاین غمگین (Blue Valentine، 2010)
طبق گفته ای.او اسکات، زوج متاهل یعنی سیدنی و دین که میشل ویلیامز و رایان گاسلینگ نقششان را بازی می کنند، “نمونه هایی از صمیمت و خلوص نیت به روش امروزی” هستند و “با یکدیگر هر لحظه از فیلم را به طور کامل به تصویر می کشند”. کارگردان فیلم، درک سیانفرانس داستان فیلم را به صورت بخش بخش با به هم رسیدن و دور شدن زوج فیلم در یک بازه ی شش ساله از زندگی سخت و ناخوشایندشان تعریف می کند(اگرچه فیلمبرداری با فاصله یک ماهه انجام گرفته است که نشان از شاهکار حیرت انگیزی در بازی ها هم به لحاظ فیزیکی و هم به لحاظ روانشناختی دیده می شود). صمیمانه و پردرد، این فیلم نمونه ای غم انگیز و در عین حال با قدرتی انکارناپذیر از داستان های عاشقانه ای است که “پایان خوشی” ندارند.
33. فهرست شیندلر (Schindler’s List، 1993)
استیون اسپیلبرگ پس از گذشت تقریباً 20 سال فیلم سازی، در سال 1993 با این فیلم ثابت کرد که نه تنها یک درام نویس جدی است بلکه یکی از مستعدترین کارگردان ها برای تعریف یک واقعه تاریخی است. در این فیلم، او داستان واقعی اسکار شیندلر(لیام نلسون)، یک تاجر آلمانی و عضو حرب نازی را نشان می دهد که به طور اتفاقی ناجی 1000 کارگر یهودی کارخانه اش می شود. منتقد ما نوشت که اسپیلبرگ فیلم را “با خشم و مستقیم و بی واسطه” کارگردانی کرده است.(برای دیدن فیلم های درام تاریخی بیشتر از اسپیلبرگ، “لینکولن” را ببینید).
34. دختران داست (Daughters of the Dust، 1992)
این درام تاریخی از نویسنده-کارگردان، جولی دش وقتی برای اولین بار در سال 1991 منتشر شد، چالشی را برای مخاطبان معمولی سینما به اثبات رساند. اما شهرت این فیلم در سال های پس از انتشار افزایش یافته است(به لطف ادای احترام صریح آهنگ “لیموناد” بیانسه به این فیلم)، و آن را به حق به جایگاهش در میان مهم ترین فیلم های مستقل این عصر تبدیل نمود. منتقد ما آن را “یک فیلم با زیبایی بصری محسورکننده” خواند. (برای دیدن فیلم های درام تاریخی بیشتر، “هواردز اند” آیووری را تماشا کنید).
35. زنان قرن بیستم (20th Century Women، 2016)
وقتی که مادر مجرد او(آنت بنینگ) از دوستان و همسایگانش درخواست کمک می کند، تربیت یک جوان به یک پروژه گروهی تبدیل می شود در نتیجه، آموزش او از آنچه تصورش را می کرد کمی پیچیده تر گردد. این درام کمدی شخصی و تاثیرگذار از نویسنده-کارگردان اثر یعنی مایک میلز(“مبتدیان”)، به طرز ماهرانه ای بدون تکیه بر کاریکاتورسازی این دوره را انتقال می دهد و بر متوسل شدن به بدجنسی و شرارت فرومایه تاکید دارد. هر شخصیت با طنز و حساسیت به خوبی پرداخته شده است و بازی بنینگ یکی از بهترین بازی های کارنامه ی هنریش محسوب می شود. مانولا دارگیس آن را “یک داستان نافذ، عاطفی و خنده دار” قلمداد کرد.(عشق مهرآمیز نوجوانی که در حال بزرگ شدن است. اگر طرفدار این سبک از فیلم هستید، “آستانه هفده سالگی” را تماشا کنید.)
36. فارغ التحصیل (1968)
این درام خنده دار و بامزه از مایک نیکولز با اقتباس از رمان نوشته ی چارلز وب به اثری از فرهنگ عامه پسند تبدیل شده است (50 سال بعد نیز، نیازی نیست که توضیح دهید منظور خانم رابینسون چه بوده است)، به راحتی می توان از یاد برد که چه فیلم سرگرم کننده ی عالی است. اما این یک حقیقت است: نیکولز با بکارگیری داستین هافمن به عنوان یک جوان پژمرده، ملالت جوانی را با چنان مهارتی دراماتیزه می کند که به ندرت در سینمای آمریکا دیده شده است. منتقد ما آن را “خنده دار، ظالمانه و تاثیرگذار” می خواند. (برای دیدن فیلم های بیشتری از کمدی معاصر رمانتیک، “او” و “افراد باهوش” را ببینید.)
37. معلم کودکستان (The Kindergarten Teacher، 2018)
شاید او فقط یک معلم خوب باشد اما اشتیاقی بیش از اندازه در مورد علاقه لیزا(مگی جیلنهال) به جیمی کوچک (پارکر سواک) و هدیه او برای آهنگسازی و خواندن شعرهای درخشان به چشم می آید. هیچ توضیح ساده ای درباره رفتار او و تشدید این رفتار وجود ندارد زیرا این یک فیلم ساده نیست. نویسنده-کارگردان فیلم، سارا کولانگلو(با اقتباس از فیلم اسرائیلی ساخته ناداو لاپید)، انگیزه های معلم را تا یک پایان بندی منطقی ناراحت کننده اما غیرقابل توصیف دنبال می کند و به عقیده ی منتقد ما، “جیلنهال به نحوی همه ی ما را به همدستان خود تبدیل می کند و حتی وقتی که رفتار نامناسب لیزا، توجیه ناپذیر می شود نیز حس همدردی ما را برمی انگیز
38. (Y Tu Mamá También، 2002)
این فیلم همانند یک فیلم کمدی جنسی دهه 80 به نظر می رسد: دو پسر نوجوان در سن بلوغ بی مقدمه یک سفر جاده ای را شروع می کنند و طی سفر با یک زن مسن تر اغواگر هم صحبت می شوند. اما کارگردان این فیلم، آلفونسو کوارون(جاذبه و فرزندان انسان)، قاب های داستان “و مادرت را هم” را از طریق لنزهای غیرمنتظره اما موثر از کشمکش های سیاسی و طبقاتی بازگو می کند و فیلمی را خلق می کند که بیشتر در مورد مردانگی، فقر و مرگ و میر صحبت می کند. و ورای همه این ها یک فیلم سکسی است. منتقد ما آن را “سریع، بامزه، نترس در مورد بازگو کردن مسائل جنسی و درنهایت ویرانگر” می خواند. (برای دیدن فیلم های خارجی پرماجرای بیشتر، “لازاروی خوشحال” و “ویران شده” را چک کنید.)
39. گاو خشمگین (Raging Bull، 1980)
رابرت دنیرو دومین جایزه اسکار خود را برای بازی فوق العاده اش هم به لحاظ فیزیکی و هم به لحاظ روانشناختی در این اقتباس دلپذیر از زندگینامه ی قهرمان وزن متوسط به نام جیک لاموتا، دریافت کرد. این یک اثر به شدت بی رحمانه و غم انگیز است اما نیروی اجرای دنیرو و انرژی کارگردانی مارتین اسکورسیزی، غیرقابل اغراق و فراموش نشدنی هستند. منتقد ما این فیلم را “جاه طلبانه ترین و در عین حال بهترین اثر” مارتین اسکورسیزی می نامد(همکاری پیشین اسکورسیزی و دنیرو با نام “خیابان های پایین شهر” نیز در نتفلیکس موجود است).
40. 22 جولای (22 July، 2018)
کارگردان پل گرینگرس با دراماتیک سازی حملات تروریستی اسلو در سال 2011 به سبک مستندگونه ی خود در فیلم های “یونایتد 93” و “کاپیتان فیلیپس” بازمی گردد که در آن بمباران یک ساختمان اداری به عنوان مقدمه ای بر صحنه ی تیراندازی گسترده در اردوگاه تابستانی نوجوانان استفاده شده است. آن سکانس های وحشتناک و گیرا برای ضعف قلب نیستند بلکه(برخلاف “یونایتد 93”) داستان در اینجا متوقف نمی شود؛ تصویرسازی او از پیامدهای پس از فاجعه، سخت و پیچیده است و فیلم مجبور نیست بر حضور مستمر این نوع از وحشت اغراق کند.
41. لجن زار(Mudbound، 2017)
سرنوشت دو خانواده- یکی سفیدپوست و دیگری سیاه پوست به واسطه ی زمینی که یکی مالک آن است و دیگری بر آن کشاورزی می کند به هم گره خورده است. این فیلم اقتباس قدرتمندی از رمان نوشته هیلاری جوردن به کارگردانی دی ریس می باشد. ریس به آرامی و بدون هرگونه مشکلی در اجرا هر دو داستان را تعریف می کند(و داستان وسیع تر از آمریکای پس از جنگ را) و گروه بازیگران به خوبی از عهده اجرای هر لحظه از متن برآمده اند. منتقد ما آن را اثری از “نیروی روشنگر، ناامیدکننده” نامید.
42. راکی (Rocky، 1976)
یک بازیگر جوان مبارز به نام سیلوستر استالونه وقتی به سوپراستار جهانی تبدیل شد که خودش نقش فوق العاده ی یک بوکسور دسته ی C را به رشته تحریر درآورد که شانسی برای کسب عنوان قهرمانی دارد. و آن یک بازی فوق العاده با آسیب پذیری زیرپوستی از بازیگر بود.(این نقش به براندو شبیه تر است تا رمبو). کارگردانی جان. جی آویلدسن به گونه ای بی تاثیر و فروتنانه است که بر تنهایی پالوکا تاکید دارد. بازیگران نقش های مکمل نیز فوق العاده عمل می کنند خصوصاً تالیا شایر که نقشی دلهره آور و در عین حال خجالتی در برابر محبت راکی دارد.(برای دیدن درام های بوکسینک بیشتر، “مشت زن” را ببینید.)
43. زمستان استخوان سوز (Winter’s Bone، 2010)
بازیگر جوان فیلم های کمدی موقعیت به نام جنیفر لاورنس با بازی سخت و به یادماندنیش در این دارم ایندی ساخته سال 2010 توسط دبرا گرانیک، وارد جریان اصلی فیلمسازی در آمریکا شد. لاورنس به خوبی نقش دختر 17 ساله ای را بازی می کند که مصمم است خانواده خود را نجات دهد و به دنبال پدرش در روستای روبه ویرانی اوزارکس در میسوری می گردد. منتقد ما آن را “سرراست و پر رمز و راز و در عین حال شگفت انگیز و ظریف” می خواند.(دوستداران درام ایندی همچنین ممکن است از دیدن “مامور خرید شخصی” و “من، دنیل بلیک” نیز لذت ببرند.)
44. روانی آمریکایی (American Psycho، 2000)
کارگردان فیلم یعنی مری هرون و فیلم نامه نویس همکار او، گوینویر ترنز، رمان مغرضانه و خونین سال 1991 برت ایستون الیس را به یک طنز بی رحمانه از اخلاق یوپی با بازی ترسناک کریستین بیل به عنوان یک کارمند وال استریت که شب ها یک قاتل زنجیره ای است، تبدیل کردند. اما هرون زمان کمتری را به پرداخت قتل های صورت گرفته نسبت به نمادهای موجود در فیلم صرف کرده است- کارت های تجاری، محصولات بهداشتی و مراقبت از پوست، دیسک های فشرده. با دیدن محصول نهایی، منتقد ما این نظر را داشت که “مثل این است که شاهد یک شاهکار شجاعانه هستید.”
45. اوکجا (Okja، 2017)
داستانی به شدت تکان دهنده، طنزآمیز و پوچ از یک دختر و خوک بزرگش که مهندسی ژنتیک شده است، این فیلم ساخته خود نتفلیکس به کارگردانی بونگ جون هو، فیلمی است که به طور همزمان در مسیرهای مختلفی حرکت می کند- ضرب و شتم شهری در یک لحظه و درام شخصیتی در لحظه بعد- و نفس شما را بند می آورد. بونگ با اجرای غیرقابل پیش بینی گروه بازیگری بی نظیر این فیلم، خصوصاً پیچش ها در بازی تیلدا سوینتون و جیک جیلنهال از آن ها بازی گرفته است. ای.او اسکات می گوید:”بونگ با شکوهی دقیق، لذت و تعهد را تردستی می کند.” (برای آشنایی بیشتر با بونگ، فیلم قبلی او به نام شکافنده برف ها را چک کنید).
46.فیلادلفیا (Philadelphia، 1993)
تام هنکس اولین جایزه اسکار خود را برای ایفای نقشی دریافت کرد که منتقد ما آن را “اجرایی شجاعانه، تکان دهنده و فوق العاده باوقار” در این درام ساخته ی جاناتان دمی در سال 1993 خواند که یکی از اولین تولیدات استودیویی برای بیان بحران ایدز بود. تام هنکس نقش یک وکیل مبتلا به ایدز و همجنسگرا را بازی می کند که به دلیل ابتلا به این بیماری از شرکت اخراج شده است؛ دنزل واشنگتن نقش وکیل هوموفیکی(همجنس باز هراس) آسیب های شخصی را بازی می کرد که نماینده ی تام هنکس در یک دادخواست خاتمه غیرقانونی بود و در خلال این روند به اشتباه در پیش داوری های خود پی می برد. (این گروه قدرتمند بازیگران همچنین در فیلم “مرد بارانی” که در نتفلیکس موجود است، با هم هم بازی شدند).
47. رودخانه ی مرموز(Mystic River، 2003)
شان پن و تیم رابینز برای فیلم مشترکشان در کنار کوین بیکن به عنوان دوستان دوران کودکی که مسیر زندگیشان پس از یک آسیب روحی روانی وحشتناک از هم جدا می شود و با بازگشت خشونت دوباره به یکدیگر می رسند، اسکار گرفتند. سبک کارگردانی متواضعانه ی کلینت ایستوود برای اقتباسش از رمان دنیس لیهان ایده آل است؛ او با پذیرش همه روزه و غلو نکردن بازیگرانش به چنین رویدادهای ترسناکی دست می یابد. منتقد ما، آن را فیلمی با صحنه های تأثیرگذار می خواند.
48. ببر خیزان، اژدهای پنهان (Crouching Tiger, Hidden Dragon، 2000)
انگ لی، نامزدی اسکار برای بهترین کارگردانی را برای این ترکیب شیفته کننده ای از ماجراجویی هنری و داستان عاشقانه ی صمیمی به دست آورد. داستان فیلم او مجموعه ای از نیرنگ و فریب، خیانت، وفاداری و غرور است و در حالی که بخش شخصی و عاطفی فیلم زیاد است، “ببر خیزان” بیشتر به خاطر صحنه های اکشن هیجان نگیزش- صحنه های خشن همراه با حرکات ورزشی، هیجان انگیز و پرشور و احساساتی- به یاد ماندنی است، همانطور که قهرمانان و افراد شرور داستان به طور مشابه از خود جاذبه فراتر می روند. منتقد ما، آن را “یک ترکیب بی پروا و دیوانه کننده” می خواند. (طرفداران اکشن شدت زیاد همچنین باید فیلم “قطار بوسان” را نیز ببینند).
49. زنان کوچک (little women، 1994)
رمان کلاسیک لوییزا می الکات به نام “زنان کوچک” در زمینه ی اقتباس فیلم ناآشنا نیست- نسخه های پیشین از فیلم به فیلم های صامت بر می گردد- اما فیلم سال 1994 با کارگردانی گیلیان آرمسترانگ(“حرفه ای درخشان من”)، به صورت ماهرانه فیلم را برای مخاطب مدرن و بدون تمکین احساسات و عواطف قدیمی، تغییر می دهد. این فیلم با داشتن صحنه های زیبا و بازی های شگفت انگیز، مقدمه ی عالی از یکی از شاهکارهای ادبیات جوانان به شمار می رود. منتقد ما آن را “دوست داشتنی ترین نسخه ی “زنان کوچک” بر پرده ی سینما” می خواند.
50. خیلی بد (Superbad، 2007)
منولا دارگیس این کمدی دبیرستانی به طور دلپذیر مضحک را ستایش کرد که در آن دو نوجوان منفور(جونا هیل و مایکل سرا) تلاش می کنند تا راهی به جشن آخر سال پیدا کنند. نویسندگان این فیلم، ست روگان و اوان گولدبرگ، فیلمنامه را وقتی دبیرستانی بودند، نوشتند- حتی شخصیت های اصلی بر اساس نام خود نویسندگان نامگذاری شده اند- و این نزدیکی به موضوع، صداقت و حقیقتی را در فیلم ایجاد کرده است که اغلب در فیلم های نوجوانان شاهدش نیستیم. سرا، کریستوفرم مینتز-پلاس و اما استون(در نقش اول خود) همگی می درخشند، اما هیل با انرژی کمدی بالای خود و اسیب پذیری غافلگیرکننده، با ارزش ترین بازیگر فیلم به حساب می آید. (برای فیلم های کمدی بیشتر، فیلم “به وانگ فو، با تشکر برای همه‌چیز! جولی نیومر” را نیز چک کنید؛ سرا در فیلم “اسکات پیلگریم در برابر دنیا” نیز می درخشد).
