آفانتازیا یا ناتوانی در تصویرسازی ذهنی (نابینایی ذهن) چیست؟

ساختن تصویر در ذهن خیلی مواقع به ما کمک می کند تا تجسم درستی از شرایط مختلف یا اجسام داشته باشیم یعنی با دانستن ویژگی ها تصویری در ذهن خود می سازیم و این تصویرسازی باعث می شود بتوانیم حس کنیم شی یا شرایط خاصی چه شکلی است و حس ما درباره آن چیست؟ اما آیا می دانستید بعضی ها از این نعمت بی بهره هستند یعنی نمی توانند در ذهنشان چیزی را تجسم یا تصویرسازی کنند؟ به این بیماری آفانتازیا یا ناتوانی در تصویرسازی ذهنی می گویند. آفانتازیا یا آپانتازیا در واقع یک بیماری و یک اختلال است که مغز دیگر قادر به تصویر سازی نخواهد بود. در این پست قصد داریم که توضیحات و بررسی های کاملی از این اختلال و بیماری داشته باشیم و بگوییم که آفانتازیا یا ناتوانی در تصویرسازی ذهنی چیست و چه مشکلاتی ایجاد می کند؟ پس با ما همراه باشید.

علت بیماری آفانتازیا چیست؟

منظور از تصویر سازی ذهنی آن است که فرد نمیتواند تصویر و خاطرات را در ذهن خود به تصویر بکشد. البته همه افراد بدین صورت نیستند و دانشمندان و محققان با تحقیقاتی که بر روی افراد متفاوت داشته اند به این نتیجه رسیده اند که برخی از افراد هستند که قادر به تصویر سازی در ذهن نیستند و به اصطلاح دچار بیماری آفانتازیا شده اند.

ناتوانی در شکل گیری تصاویر ذهنی اولین بار توسط فرانسیس گالتون در سال 1880 در ادبیات پزشکی شرح داده شد. افراد مبتلا به این بیماری در تصویربرداری صحنه ها یا اشیا در ذهن خود مشکل دارند و قادر به تصویر کشیدن حوادث و اشیا در ذهن خود نیستند. این پدیده به عنوان نابینایی ذهن شناخته می شود.

از آنجایی که گالتون برای اولین بار وجود آن را گزارش کرد، فقط در مطالعه ای در سال 2015 که در ژورنال Cortex منتشر شد و به دنبال آن دانشمند آدام زمن این شرایط را “آپانتازی” نامید.

باید گفت که بیماری و اختلال تصویر سازی در ذهن یا آپانتازیا نادر است، اما دانشمندان دو نوع اختلال را شناسایی کرده اند از جمله آفانتازی اکتسابی که می تواند پس از آسیب مغزی یا گاهی اوقات پس از دوره های افسردگی یا روان پریشی و آپانتازی مادرزادی رخ دهد که از بدو تولد وجود دارد.

همچنین بخوانید : بیماری لوپوس چیست و چگونه می توان با بیماری لوپوس زندگی کرد؟

آفانتازیا چه محدودیت هایی ایجاد می کند؟

افراد فاقد تصاویر بصری در ذهن در واقع چالش های زیادی را تجربه می کنند. به عنوان مثال ناتوانایی در یادآوری چهره ها یا مکان های آشنا می تواند باعث ناامیدی و مشکلات اجتماعی شود.

افراد مبتلا به این بیماری در واقع نمیتوانند حتی رنگ لباس ها را به یاد بیاورند. عدم یادآوری جزئیات مهم از زندگی و اتفاقات مهم میتواند ناراحت کننده و ملال آور باشد.

جالب اینجاست که مقاله اخیر در Scientific Reports خاطرنشان کرده است که افرادی که به این بیماری مبتلا هستند هنگام خواب تصاویر را تجربه می کنند، اگرچه آنقدرها زنده و مکرر نیستند. این مشاهدات حاکی از آن است که اگرچه تصویربرداری بصری غیر عمد ممکن است بیشتر دست نخورده باقی بماند، اما یادآوری عمدی تصاویر چالش برانگیز تر است.

برای کاوش بیشتر در کارهای داخلی “چشم ذهن”، گروهی از محققان اخیراً تلاش کردند تا تفاوت بین افراد مبتلا به آپانتازی و افراد دارای مهارت تصویربرداری معمولی را بررسی کنند.

برای این تحقیق و بررسی دانشمندان و محققان سعی کرده اند از تحقیقات و آزمایشات بصری و تصویری کمک بگیرند.

مطالعات درباره ناتوانی در تصویرسازی ذهنی چه می گویند؟

تیم تحقیق عکس هایی از سه اتاق را به 61 نفر مبتلا به آپانتازی و 52 نفر بدون این بیماری نشان داد. دانشمندان سپس از شرکت کنندگان در هر دو گروه خواستند اتاق ها را یک بار از روی حافظه و دیگری در حالی که از عکس به عنوان مرجع استفاده می کنند، بکشند. این نقاشی ها توسط 2795 داوطلب آنلاین به طور عینی امتیازبندی شده اند.

داوران و محققان سعی کردند همه متغیر هایی که میتواند تاثیر گذار در تصویر سازی ذهنی باشد را مورد بررسی قرار دادند.

همچنین بخوانید : درمان بیماری بی خوابی

هنگام نقاشی کشیدن از روی حافظه، مبتلایان به آپانتازی در به خاطر سپردن اشیا موجود در تصویر مشکل داشتند.

آنها اشیا بسیار کمتری را ترسیم کردند و اقلام آنها کمتر رنگارنگ بوده و از طرفی زمان کمتری را در نقاشی و ترسیم آن ها صرف کردند. افرادی که اختلال در تصویر سازی ذهن داشتند بیشتر بر روی نقاشی خود نوشته هایی مینوشتند و سعی می کردند بیشتر به صورت کلامی با نقاشی خود ارتباط برقرار کنند.

مبتلایان به آپانتازی حافظه فضایی قوی دارند

سرپرست مطالعه ، ویلما بینبرید ، استادیار روانشناسی در دانشگاه شیکاگو گفت: “توضیح احتمالی می تواند این باشد كه چون [افراد مبتلا به آپانتازی] در تصویر سازی ذهنی مشكل دارند آنها به استراتژیهای دیگری مانند كد گذاری كلامی تكیه می كنند.

بازنمایی های کلامی و سایر استراتژی های جبرانی آنها در واقع می تواند آنها را در جلوگیری از خاطرات نادرست هدایت کند. ”

با این حال، شرکت کنندگان در آنفانتازی هیچ اختلالی در حافظه فضایی نشان ندادند. این گروه با اشتباهات کمتری نسبت به شرکت کنندگان با توانایی تصویربرداری معمولی نشان داده اند و  اشیا را به دقت در نقاشی های خود قرار می دهند.

وقتی از آنها خواسته شد مستقیماً از روی یک تصویر بکشند هر دو گروه کار را بدون تفاوت عملکرد انجام دادند. این نتیجه محققان را به این باور وا می دارد که اگرچه مبتلایان به آپانتازی از توانایی تصویربرداری بصری برخوردار نیستند اما به نظر می رسد حافظه فضایی را حفظ می کنند و احتمالاً نشان می دهد این دو عملکرد حافظه به طور متفاوتی در مغز ذخیره شده اند.

یک فرد مبتلا به آپانتازی گفت: “وقتی تصاویر را دیدم آنها را برای خودم توصیف کردم و بنابراین فقط می توانم هفت تا نه جزئیات را به یاد داشته باشم.”

دیگری توضیح داد “من باید لیستی از اشیا را به یاد داشته باشم تا تصویر.”

بینبریج و همکارانش امیدوارند که در مطالعات آینده از اسکن ام.آر.آی استفاده کنند تا روشن کنند که آپانتازی در مغز کجا و چگونه بروز می کند. تا آن زمان مجموعه تحقیقات فعلی قابل توجه است، زیرا وجود این وضعیت نادر را تأیید می کند و بینش بیشتری در مورد زندگی بدون توانایی ایجاد تصاویر از طریق ذهن فراهم می کند.